به گزارش بی‌بی‌سی حدود ۴۰۰ میلیون نفر در سنین ۲۰ تا ۷۹ که بیش از نیمی از آن‌ها در چین، هند و آمریکا زندگی می‌کنند، دچار دیابت نوع ۲ هستند. انتظار می‌رود این تعداد تا سال ۲۰۳۰ به بیش از ۵۰۰ میلیون نفر برسد.
یک بررسی جدید در که در ژورنال دیابت و غدد داخلی لنست منتشر شده است، می‌گوید حدود ۸۰ میلیون نفر دچار دیابت تا سال ۲۰۳۰ به انسولین نیاز خواهند داشت و انتظار می‌رود میزان نیاز به انسولین تا آن هنگام تا ۲۰ درصد افزایش یابد.
اما حدود نیمی از این افراد نیازمند انسولین- احتمالاً به طور عمده در آسیا و آفریقا- نمی‌توانند به انسولین دسترسی بیابند. هم‌اکنون از هر دو نفری در جهان که دچار دیابت نوع ۲ هستند، یکی به انسولین مورد نیازش دسترسی ندارد.
دکتر سانجای باسو از دانشگاه استنفورد در آمریکا که سرپرست این پژوهش بود، گفت:«دسترسی به معنای ترکیبی از در اختیار بودن و ارزان‌قیمت بودن است. علاوه بر مسئله قیمت، یک زنجیره فراهم‌آوری باید وجود داشته باشد که بتواند توزیع داروهای یخچالی و تجهیزات دیگر مانند سوزن‌های استریل و سرنگ‌ها را انجام دهد.»
اما چرا انسولین که دارویی ۹۷ ساله است و یکی از نخستین «داروهای معجزه‌آسای» قرن بیستم بود، هنوز پس از این همه سال این‌قدر گران است.
یک دلیل به گفته این دانشمندان این است که سه شرکت چندملیتی - نوو نوردیسک، الای لیلی و سانوفی کنترل ۹۹ درصد از بازار جهانی ۲۱ میلیارد دلاری انسولین را دست دارند.
گرچه بیش از ۹۰ کشور از ۱۳۲ کشور تعرفه‌ای بر انسولین وضع نکرده‌اند، این دارو هنوز برای بسیاری افراد گران است- مالیات‌ها، افزایش شدید اضافه‌بها (سود فروشنده) و سایر هزینه‌های زنجیره فراهم‌آوری باعث افزایش قیمت این دارو شده است.
حتی در آمریکا که بیش از ۲۰ میلیون نفر مبتلا به دیابت تشخیص داده شده‌اند، میزان پرداخت از جیب برای انسولین بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰ تا ۸۹ درصد افزایش یافته است. این موضوع حتی برای بزرگ‌سالانی که تحت پوشش بیمه هستند، مصداق دارد. قیمت انسولین از ۴۰ دلار برای هر ویال به ۱۳۰ دلار برای هر ویال رسیده است- هر ویال انسولین در اغلب موارد برای چند هفته مصرف است.
همچنین کنترل جهانی بازار انسولین به‌وسیله چند شرکت باعث می‌شود کشورها گزینه‌های معدودی برای انتخاب تهیه‌کننده دارو داشته باشند. این وضعیت باعث می‌شود که افراد دیابتی مجبور شوند نوع انسولین مصرفی‌شان را تغییر دهند چراکه شرکت‌ها برخی از ترکیب‌های انسولین را از بازار خارج کرده‌اند.
انواع متفاوتی از انسولین وجود دارد و پزشکان نوعی از انسولین را بیش از همه برای بیماران سودمند است، بسته به پاسخ بیماران به دارو، گزینه‌های سبک زندگی، سن بیمار، اهداف قند خون و شمار تزریقات در هرروز انتخاب می‌کنند.
بسیاری از کشورهای با درآمد کم و پایین به‌خصوص در برابر اختلال تأمین انسولین آسیب‌پذیر هستند. یک بررسی درباره دسترس‌پذیری انسولین نشان داد که ذخایر آن در شش کشور بنگلادش، برزیل، مالاوی، نپال، پاکستان و سری‌لانکا پایین است. همچنین مدیریت نادرست و توزیع ناکافی ممکن است به اختلالاتی منجر شود- برای مثال در موزامبیک، ۷۷ درصد از کل ذخیره انسولین در پایتخت قرار دارد و این وضعیت به کمبود در بقیه کشور می‌انجامد.
اما چرا دارویی که حدود ۱۰۰ سال پیش در دانشگاه تورنتو کشف شد، هنوز به صورت شکل ژنریک ارزان‌قیمت در دسترس نیست (دانشمندان کاشف انسولین پتنت آن به قیمت یک دلار به دانشگاه فروختند).
به گفته این پژوهشگران یک دلیل این است که انسولین که هورمونی است که به‌وسیله سلول‌های زنده تولید می‌شود، ماده‌ای پیچیده‌تر و کپی کردن آن سخت‌تر است. بنابراین برای شرکت‌های تولیدکننده داروهای ژنریک صرف نمی‌کند که این کار را انجام دهند. البته انسولین‌های بیوسیمیلار که شبیه انسولین هستند، در بازار موجود هستند و قیمت رقابتی‌تری دارند، اما به اندازه گونه ژنریک ارزان نیستند.
این دانشمندان می‌گویند انسولین باید در بسته‌های پوشش همگانی بهداشت گنجانده شود و سرمایه‌گذاران در زمینه دیابت باید بخشی از اعتبارات مالی‌شان را برای ابتکاراتی در زمینه ارائه مراقبت‌های دیابت و داروهای مربوط به آن اختصاص دهند.
همچنین آشکار است که نظام‌های ضعیف بهداشتی، دسترسی نداشتن به مراکز بهداشتی، مراکز مراقبت دیابت و قیمت‌های بالا همگی موانعی در دسترسی به انسولین هستند.
نظر شما