سه‌شنبه ۲۲ تیر ۱۳۹۵ - ۰۱:۰۰
۰ نفر

در راه شمال بودیم. رفته بودیم مسافرت که کمی خستگی درکنیم . هوا خیلی گرم بود. دنبال جایی می‌گشتیم برای استراحت.

دوچرخه شماره ۸۳۶

یك‌دفعه مادرم گفت: «یك جای قشنگ و خنک توي راه منجیل است؛ در روستایی به اسم هرزویل. یکی از همکارانم که اهل شمال است معرفی کرده.» ما هم که می‌خواستیم از این هوای گرم فرار کنیم، گفتیم باشد برویم.

رفتیم و رفتیم و رفتیم تا به جایی رسیدیم مثل بهشت؛ هوا خنک، سرسبز... سرم را  بالا کردم که آسمان را ببینم و یك درخت سرو دیدم. آن‌قدر بلند بود که نمی‌شد رويش عدد گذاشت!

داد زدم و گفتم: «آن‌جا را!» همه برگشتند. چیزی را که می‌دیدیم، باور نمی‌کردیم. خلاصه جايتان خالی! همه‌ي روز را آن‌جا گذراندیم. واقعاً دل کندن از آن درخت سخت بود. روي تابلوي راهنما نوشته شده بود: سرو سه‌هزارساله‌ي هرزويل. يعني سه‌هزار سال همان جا بوده است. چه‌قدر خاطره دارد که تعریف کند!

 

دوچرخه شماره ۸۳۶

عكس و متن: ملیکا دلیران، 16ساله از تهران

کد خبر 338605

برچسب‌ها

دیدگاه خوانندگان امروز

پر بیننده‌ترین خبر امروز

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha