مردم از دوران باستان از طریق فرآیند تقطیر- فرآیند جوشاندن آب در انبیق و بعد گردآوردن بخار متراکم- به تهیه آب مقطر می‌پرداخته‌اند.
هنگامی که آب تبخیر می‌شود، ناخالصی‌های آن به جای می‌ماند. این کار هم میکروب‌های زیانبار را از آب می‌زداید، و هم مواد معدنی بی‌ضرر ( و مفید) مانند کلسیم و منیزیوم را از آن جدا می‌کند.
تصفیه کردن آب میکروب‌های آن را می‌زداید، اما مواد معدنی را به جای می‌گذارد. آب معدنی یا آب چشمه از نوعی فیلتر طبیعی- سنگ و شن‌ها- می‌گذرد و حاوی مقدار زیادی مواد معدنی است.
آب تصفیه‌شده و آب معدنی با توجه به محتوای مواد معدنی‌شان مزه مطبوع‌تری نسبت به آب مقطر دارند که مزه خنثی و بی‌رایحه دارد.
برخی افراد مدعی هستند که نبودن مواد معدنی در آب مقطر باعث می‌شود نوشندگان آن از مواد مغذی حیاتی محروم شوند، اما پژوهشگران می‌گویند اکثریت این مواد معدنی را می‌توان از غذا هم به دست آورد.
تقطیر همچنین آب را برای استفاده در باتری‌های سربی- اسیدی، سیستم‌های سردکننده خودروها و سایر وسائلی که تجمع مواد معدنی ممکن است به آنها آسیب بزند، سودمند می‌کند.
نظر شما