او که در رقابت‌های پارالمپیک 2012 همگان را شگفت‌زده کرد و توانست نخستین بانوی ایرانی باشد که مدال طلای پارالمپیک را به‌دست آورده، اکنون به‌عنوان یکی از دو نامزد دریافت جایزه بنیاد اسپرت آکورد انتخاب شده است. رقیب او ورزشکاری از مکزیک است و زهرا نعمتی برای رقابت با این مرد المپیکی هشت خردادماه باید در مراسمی که در سن‌پترزبورگ روسیه برگزار می‌شود، شرکت کند. نعمتی امیدوار است در این مراسم، جایزه بنیاد اسپرت آکورد را به‌دست آورد تا افتخار دیگری برای خودش و کشورش کسب کند. حضور او حالا «نعمتی» است در تیراندازی با کمان و می‌تواند افتخارات بیشتری را در آینده سبب شود. نعمتی که متولد کرمان است، بعد از ازدواج با رهام شهاب‌پور(قهرمان تیراندازی با کمان) در حال حاضر در جزیره کیش زندگی می‌کند. جالب اینکه خودش از زندگی در این جزیره و به دور از هیاهو بسیار راضی است.
- خانم نعمتی، به مراسم جایزه بنیاد اسپرت آکورد دعوت شده‌اید؛ آیا فکر می‌کردید نامتان به‌عنوان یکی از دو نامزد دریافت این جایزه مطرح شود؟
من به‌خاطر حضورم در این رقابت به مردم تبریک می‌گویم چون این افتخاری برای همه خواهد بود و نه‌تنها برای من. فقط می‌توانم بگویم از اینکه شانس گرفتن این جایزه را دارم، خیلی خوشحال هستم. اینکه یک زن ایرانی در جهان به‌عنوان نماینده کمیته بین‌المللی پارالمپیک انتخاب شده، عالی است و من فکر می‌کنم تا همین جا هم موفقیت بزرگی است. خوشحالم که چنین موفقیتی برای کشورم کسب کردم و این افتخار بزرگی است.
- در این مراسم با یک ورزشکار مکزیکی رقابت خواهید داشت؛ آیا شناختی از او دارید؟
بله. آقایی هم به‌عنوان نماینده المپیک لندن انتخاب شده و قرار است که از بین من و او یکی اول شود. امیدوارم هشت‌خرداد در این مراسم هم بیشترین رأی را به‌دست بیاورم و جایزه بنیاد اسپرت آکورد را برای خودم کنم. امیدوارم که من بیشترین رأی را بیاورم. به هر حال دوست دارم دل مردم ایران را شاد کنم. این موفقیت نه‌تنها برای من و مردم کشورم که برای کمیته بین‌المللی پارالمپیک هم مهم است چون من به‌عنوان تنها نماینده پارالمپیکی‌ها به روسیه سفر می‌کنم.
- چه کسانی شما را در این سفر همراهی خواهند کرد؟
فکر می‌کنم از کمیته ملی پارالمپیک و فدراسیون جانبازان و معلولان عزیزانی من را همراهی می‌کنند، ضمن اینکه در این سفر همسرم هم خواهد بود.
ماجرای پارالمپیک حیثیتی بود- از زمان رقابت‌های پارالمپیک چند ماه می‌گذرد و الان که به موفقیت خودتان در آن رقابت‌ها فکر می‌کنید چه چیزی به ذهن‌تان خطور می‌کند؟
پارالمپیک برای من بزرگ‌ترین عرصه ورزشی به‌حساب می‌آمد و من برای نخستین‌بار در این رقابت‌ها حضور پیدا می‌کردم. هیجان زیادی داشتم و با دعای مردم و لطف خدا توانستم مدال طلا بگیرم. برای نخستین‌بار در تاریخ ورزش ایران یک زن، مدال طلای پارالمپیک را به‌دست آورده و خوشحالم که من این افتخار را کسب کردم. امیدوارم از این دست افتخارات باز هم نصیب ایران شود و من هم سهمی در آن داشته باشم.
- فکر می‌کردید در آنجا مدال طلا بگیرید؟
خیلی تلاش کرده بودم و ماجرا حیثیتی شده بود. می‌خواستم بهترین باشم و بتوانم مدال طلای این رقابت‌ها را به‌دست بیاورم؛ یعنی دوست داشتم این مدال توسط من کسب شود تا به همه دنیا ثابت کنیم که زنان ایرانی توانایی بالایی دارند و می‌توانند افتخارات اینچنینی کسب کنند.
- بعد از پارالمپیک چه وضعیتی داشتید، ظاهرا در هیچ رقابتی حضور نداشتید؟
بعد از پارالمپیک هیچ مسابقه‌ای نداشتم. در واقع بعد از پارالمپیک مسابقاتی برگزار نشد که بخواهم در آنجا حضور داشته باشم. مسابقات پیش‌رو رقابت‌های جهانی تایلند است و قرار است در این مسابقات شرکت کنم. البته این مسابقات آبان‌ماه برگزار می‌شود و نخستین حضور من بعد از پارالمپیک لندن همین رقابت‌ها خواهد بود.
- یعنی تا آن موقع اردوی تیم ملی تشکیل نخواهد شد؟
البته ما باید همیشه تمرین کنیم و آمادگی برای حضور در هر رقابتی را داشته باشیم برای اینکه بتوانیم در هر رقابتی مثل پارالمپیک با دست پر برگردیم. در حال حاضر انفرادی تمرینات خودمان را دنبال می‌کنیم و از ماه آینده تمرینات گروهی در اردوی تیم ملی شروع می‌شود.
- به اینکه بعد از پارالمپیک اردوی تیم ملی آنقدر دیر تشکیل می‌شود و برنامه‌ای تا حالا نداشته‌اید، اعتراضی ندارید؟
من دقیقا در جریان برنامه‌های فدراسیون نیستم. تا آنجا که من می‌دانم فدراسیون‌ها تا حدودی با کمبود بودجه مواجه شده‌اند و همین مسئله برخی برنامه‌های فدراسیون را مختل کرده است. این قضیه دامنگیر فدراسیون جانبازان و معلولان هم شده ولی امیدوارم این مشکلات از پیش‌روی فدراسیون‌ها برداشته شود و ورزشکاران هم بدون مشکل به ورزش قهرمانی فکر کنند. همانطور که گفتم خود ما تمرین داریم و تا آنجا که می‌دانم قبل از حضور در رقابت‌های جهانی چند اردو باید داشته باشیم. به همین دلیل، در آن روزها حتما زیرنظر مربیان تمرین می‌کنیم. البته این را هم بگویم که فدراسیون تلاش خود را برای ورزشکاران می‌کند و من از زحمات مسئولان فدراسیون تشکر می‌کنم. من همیشه مدیون زحمات آنها هستم و اگر حمایت‌های آنها نبود، قطعا چنین موفقیت‌هایی هم کسب نمی‌شد.
از مسئولان کرمان انتظار داشتم
- مسئولان ورزش کشور بعد از رقابت‌های المپیک و پارالمپیک وعده‌های بسیاری به قهرمانان دادند ،آیا این وعده‌ها محقق شد؟
جوایزی که بعد از پارالمپیک قول آن را داده بودند، دریافت کردیم. البته وعده و وعید خاصی هم برای تجلیل از من داده نشد. انتظار داشتم که مسئولان استان کرمان مراسم تجلیلی برای من برگزار کنند اما آنها هیچ اقدامی نکردند.
- البته مراسمی هم که برخی استان‌ها برای قهرمانان پارالمپیکی‌شان برگزار کردند، باعث رضایت قهرمانان نشد؛ سیامند رحمان یکی از همین قهرمانان ناراضی بود.
باز خوب است که برای آنها مراسم تجلیلی گرفتند و به نوعی از زحماتشان قدردانی شد اما برای من چنین مراسمی هم نگرفتند. البته روزی که به کرمان برگشتم، استقبال خوبی کردند و من از همه مردم تشکر می‌کنم.
اول تکواندو و بعد تیراندازی با کمان
- از چه سالی به ورزش پرداختید و چه شد که ورزش تیراندازی با کمان را انتخاب کردید؟
راستش من از سن 12سالگی ورزش می‌کنم. آن موقع تکواندو کار می‌کردم و بعد از اینکه در سن 17سالگی دچار ضایعه نخاعی شدم، تکواندو را کنار گذاشتم. دوست داشتم تکواندو را ادامه بدهم ولی با اتفاقی که افتاد، دیگر نشد. از بچگی به ورزش علاقه‌مند بودم. زندگی من سراسر ورزش بوده و هیچ‌وقت هم ورزش را رها نکرده‌ام. وقتی تکواندو کار می‌کردم، دنبال این بودم که پیشرفت کنم و به تیم ملی برسم. در مسابقات تکواندو شرکت می‌کردم و کمربند دان یک مشکی داشتم. آمادگی خوبی هم برای ادامه این ورزش داشتم اما هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم در تیم ملی حضور پیدا کنم؛ آن هم در ورزش تیراندازی با کمان و البته در پارالمپیک. واقعیت این است که آدم از روز بعد خود خبر ندارد ولی مهم این است که در هر لحظه از زندگی‌ات بتوانی روحیه خودت را حفظ کنی و حتی در بهترین موقعیت خودت را تصور کنی. من در حال حاضر قهرمان پارالمپیک هستم و این بزرگ‌ترین نعمتی است که خدا به من داده است.
- ظاهرا در یک سانحه رانندگی آسیب دیده‌اید؟
بله و بعد از آن دوست داشتم بازهم ورزش کنم اما اینکه من به ورزش تیراندازی با کمان رو بیاورم، دست تقدیر بود. در واقع خدا با من یار بود. خیلی به‌طور اتفاقی وارد این ورزش شدم و بعد از مدت کوتاهی متوجه شدم که برای ماندن در رشته تیراندازی با کمان استعداد دارم. شش‌‌ماه تمریناتم را ادامه دادم و بعد به تیم ملی افراد سالم دعوت شدم. من با حمایت‌های آقای کریم صفایی دو سال در تیم ملی حضور داشتم. در آنجا هم رکوردهای خوبی به جا گذاشتم و دوست دارم دوباره بتوانم در تیم ملی افراد سالم مسابقه بدهم. علاوه بر قهرمانی در پارالمپیک امیدوار هستم در المپیک بعدی هم بتوانم حضور پیدا کنم؛ یعنی ورزشکاری باشم که هم در المپیک و هم در پارالمپیک مسابقه دهد. این مستلزم حمایت مسئولان است.
- یعنی روی حضور در المپیک هم حساب کرده‌اید؟
بله، من از حالا به المپیک فکر می‌کنم و امیدوار هستم که این بار بتوانم در رقابت‌های المپیک هم حضور داشته باشم.
- فکر می‌کنید رکوردهایتان تا المپیک به مرزی برسد که شانس مدال هم داشته باشید؟
رکوردهایی که من در پارالمپیک زدم را با رکورد آقایان در فینال المپیک مقایسه کردم و متوجه شدم که رکوردم بیشتر از آنهاست. مطمئنا این رکوردها از دید جهانیان هم پنهان نمانده و مسئولان ما هم باید به این قضیه توجه کنند و من بتوانم در المپیک حضور پیدا کنم. امیدوارم مسئولان کشور به‌طور کلی از ورزش تیراندازی با کمان حمایت بیشتری کنند چون ورزش تیراندازی از اسم آرش کمانگیر ما آمده. وقتی ما با ورزشکاران خارجی صحبت می‌کنیم، با افتخار با ما حرف می‌زنند، از ما می‌پرسند آرش... (آرش کمانگیر) برای کشور شماست؟
ازدواج در پارالمپیک
- در رقابت‌های پارالمپیک دو اتفاق مهم برای شما افتاد؛ یکی قهرمانی در پارالمپیک و دیگری برگزاری مراسم ازدواج در لندن؟
حدود شش سال است که همسرم را می‌شناسم و اصلا تیراندازی با کمان را با ایشان شروع کردم. قبل از پارالمپیک تصمیم به ازدواج گرفته بودیم و می‌خواستیم در جریان این رقابت‌ها مراسم بگیریم تا همه را غافلگیر کنیم.
- اتفاقا همان موقع خیلی‌ها فکر می‌کردند در پارالمپیک با هم آشنا شده‌اید؟
(خنده)، نه اینطوری نیست چون زندگی چیزی نیست که یک لحظه بخواهیم تصمیم بگیریم و آن را عملی کنیم.
- فکر می‌کنید موفقیت‌های شما تا کجا ادامه داشته باشد؟
امیدوارم هستم که در المپیک و پارالمپیک مدال بگیرم. ان‌شاءالله خدا یارم باشد و با دعای مردم بتوانم به این موفقیت برسم. فکر کنم این افتخار بزرگی برای من است که بتوانم با ویلچر وارد المپیک شوم.
