امسال هم پنجمین دوره این جایزه برگزار شد. او شاعری پاک‌طینت و فروتن بود و در اشعارش این ویژگی را از دست نمی‌داد. پروین اعتصامی هیچ‌گاه در سروده‌های خود از فضایل ادبی، اخلاقی و شخصیتی خود سخن نگفت و این صفات را برجسته نساخت. وی از بلند‌آوازه‌ترین زنان شاعره است و اندیشه والا و معانی بلند در سروده‌هایش نشان از جایگاه ممتاز او در ادب فارسی دارد. شعر و نگاه وی به عرفان نزدیک بوده و شاید یکی از علل ماندگاری اشعارش همین باشد. سروده‌های او در زمان زندگی‌اش بر سر زبان مردم بوده و کمتر سخنوری است که از چنین موهبتی برخوردار باشد. شعر پروین از شیوایی و سادگی خاصی برخوردار است و مضمون‌های متنوع در شعر پروین به‌راستی روح را نوازش می‌دهد. تعابیر و مفاهیم زیبا و عادلانه، چون ستاره‌ای تابناک در دیوان پروین می‌درخشد. مصطفی محدثی خراسانی عضو شورای شعر صدا‌و‌سیما درباره ویژگی‌های شعر پروین اعتصامی گفت: تاریخ ادب فارسی کمتر از نام زنان نام‌آور در عرصه شعر و شاعری بهره برده است.
وی، پروین اعتصامی را چهره‌ای متفاوت نسبت به دیگر زنان در این عرصه دانست و افزود: در طول صد سال اخیر او تنها شاعره‌ای است که توانسته با مردم به‌راحتی ارتباط برقرار سازد. محدثی خراسانی افزود: اعتصامی در طول دوران کوتاه زندگی خود توانسته به‌راحتی با مخاطبان و طیف‌های گسترده مردمی ارتباط برقرار کند و این ویژگی افتخاری برای شعر و ادب فارسی است. این شاعر معاصر، پند‌آموزی، توصیه به خوبی‌ها و پرهیز از بدی‌ها و سخن‌گفتن از اوضاع اجتماعی با همان زبان مردمی را از دیگر ویژگی‌های شخصیتی پروین اعتصامی برشمرد. محدثی خراسانی تصریح کرد: پروین در ارائه نکات پند‌آموز بسیار موفق عمل کرده و توانسته در این عرصه به رسالت شاعرانگی خود عمل کند. پروین اعتصامی در سال1285 هجری شمسی در تبریز متولد شد و در دوران کودکی با خانواده خود به تهران آمد. پدر پروین، یوسف اعتصامی آشتیانی (اعتصام‌الملک)، از رجال نامی و نویسندگان و مترجمان مشهور اواخر دوره قاجار و آشنا به علم و ادب و فرهنگ ایران و فرانسه بود. پدرش از نویسندگان مشهور آن دوره بود و زمانی که پی به استعداد پروین برد شروع به انجام تمریناتی با وی در حوزه شعر و ادب کرد. اعتصام‌الملک نخستین چاپخانه را در تبریز بنا کرد، مدیریت مجله بهار را بر عهده داشت و نخستین اشعار پروین را در همین مجله منتشر کرد.
نخستین سروده وی «ای مرغک» و سروده بعدی‌اش «گوهر سنگ» نام داشت که در 12سالگی سروده شد. در یک محفل دوستانه ادبی که در خانه اعتصام‌الملک پدر پروین برگزار می‌شد شاعران و ادیبانی همچون علی‌اکبر دهخدا و ملک‌الشعرای بهار حضور داشتند و زمانی که پروین ابیاتی را برای آنها می‌خواند او را تشویق می‌کردند. او مطالعاتی در زمینه زبان انگلیسی داشت و با تلاش فراوان توانست برخی کتاب‌ها را به زبان اصلی بخواند. توانایی او در این عرصه به حدی رسید که در مدرسه سابق خود ادبیات فارسی و انگلیسی تدریس کرد. وی در سال1303 در مراسم جشن فارغ‌التحصیلی در مدرسه از وضع نامناسب اجتماعی و بی‌سوادی زنان انتقاد کرد. پروین مدتی کتابدار کتابخانه دانشسرای عالی تهران بود. در سال 1315 وزارت فرهنگ مدال درجه سه لیاقت را به پروین اعتصامی اهدا کرد ولی او این مدال را قبول نکرد. پروین اعتصامی، پس از کسب افتخارات فراوان و درست زمانی که دیوان وی به چاپ دوم می‌رسید بر اثر ابتلا به بیماری حصبه در شانزدهم فروردین 1320 در سن 35سالگی دیده از جهان فرو بست. پیکر او در آرامگاه خانوادگی‌اش در شهر قم و کنار مزار پدرش در جوار حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد.
