جا نداری؟ بیا این‌جا بنویس

نوشتن اساساً خوب است. اصلا نوشتن حال آدم را خوب می‌کند. خیلی هم فرق نمی‌کند که مدادت را برداری و خرت و خورت بتراشی و بنویسی، یا این‌که توی صفحه اینترنتی شخصی‌ات این کار را بکنی. ولی این نوع دوم، این روزها برای خودش کلی طرفدار ریز و درشت و البته پر و پا قرص دارد.

توی دفترت که بنویسی، فقط خودت می‌بینی یا می‌خوانی و نهایتا فضول‌های خانه، ولی این دفتر مجازی را که پر کنی، همه اینترنت‌بازهای دنیا و ترجیحا همزبان، از آن خبردار می‌شوند.

این‌که اصلا این دفتر مجازی چیست و چه‌جوری می‌شود پرش کرد و گوش مخاطب را گرفت و آورد تا بخواندش و تازه نظر هم بدهد، برای خودش آداب و رسوم و سبک و سیاق دارد این هوا!

به‌ زودی در این مکان یک وبلاگ افتتاح می‌گردد

وبلاگ‌ها ازنظر نویسنده به دو دسته فردی و گروهی تقسیم می‌شوند و از نظر موضوع هم شامل دو دسته می‌شوند. از این نظر وبلاگ‌ها یا تخصصی هستند یا عمومی. تخصصی یعنی در آن به یک موضوع خاص علمی، ادبی، سیاسی و... پرداخته می‌شود. اما عمومی یعنی آش شله‌قلمکار! از هر چیزی و هر جایی توی آن نوشته می‌شود.

برای راه‌انداختن وبلاگ، اول از همه باید یک ای‌میل داشته باشید. فرقی نمی‌کند که مربوط به چه سایتی باشد. هرچی دوست داری!

یک سرویس‌دهنده ایرانی را انتخاب کنید، با این فرض که شما فارسی زبان‌اید.

سرویس‌دهنده‌های فعلی ایرانی تقریبا امکاناتی نزدیک به هم دارند، با کمی بالا و پایین، امتیاز آنچنانی برهم ندارند. ولی اگر خیلی حساس‌اید، می‌توانید بیشتر در این‌باره تحقیق کنید. مهم‌ترین امتیاز یک سرویس‌دهنده، سرعت بالای آن است. ولی نهایتا هر سایتی را که انتخاب کنید، فقط یک صفحه سهم شماست، پس خیلی هم گیر ندهید!

این سایت‌ها وبلاگ را برای شما مجانی ایجاد می‌کنند؛ البته عاشق چشم و ابرویتان نیستند، پول تبلیغاتش را می‌گیرند و دامنه‌تان به اسم این شرکت‌ها ثبت می‌شود. مثلا javan.blogfa.com؛ ولی می‌توانید با دادن هزینه سالانه، دامنه‌های دیگری مثل com را برای خود بخرید.

به آدرس سرویس‌دهنده موردنظرتان مراجعه کنید و روی قسمت «ایجاد وبلاگ جدید» کلیک کنید. قاعدتا همه سایت‌ها شما را مرحله به مرحله راهنمایی می‌کنند، ولی به‌طور کلی اول باید فرم مشخصات‌تان را پر کنید که شامل این بخش‌هاست:

اسم وبلاگ: اسم خیلی مهم است. چون در لیست وبلاگ‌ها با همین اسم شناخته می‌شوید.

 مشخصات نویسنده: مواظب باشید! اگر مهم است که اسم‌تان مستعار باشد، فرم را با همان اسم مستعار پر کنید. سوتی ندهید و یهو ببینید که اسم و شجره‌نامه‌تان در وبلاگ آمده است. آنچه که در فرم می‌نویسید، همان در وبلاگ‌تان ظاهر می‌شود.

 آدرس ای‌میل: آدرس ای‌میل سرکاری ندهید. راه ارتباط خصوصی مخاطبان و مدیران سایت با شما از همین راه است. اگر اسم مستعار دارید ای‌میل‌تان نباشد، شامل اسم و فامیل باشد. این کار یعنی سوتی اساسی.

قالب موردنظرتان را انتخاب کنید. قالب یعنی همان در و دیوار وبلاگ.

به هر نیتی که می‌خواهید وبلاگ بزنید، باید قالب متناسب با همان باشد. برای یک وبلاگ علمی و تخصصی نباید یک قالب صورتی با یک گل قرمز گنده وسطش را انتخاب کنید. این قالب مخصوص عشاق با قلبی جر واجر است.

به‌طور کلی، انتخاب یک قالب جمع و جور و سنگین بر بقیه گزینه‌ها ترجیح دارد.

بعد از انجام این مراحل و قبول قوانین سایت، وبلاگ‌تان آماده است و ‌می‌توانید حالش را ببرید!

کلمه وبلاگ از کجا آمده؟

اول از همه این‌که فرهنگستان زبان، معادل فارسی کلمه وبلاگ را «وب نوشت» اعلام کرده است. پس زین پس(!) به جای کلمه بیگانه و بی‌فرهنگ وبلاگ از کلمه وب نوشت استفاده می‌کنیم، ولی این «وب نوشت» ایرانیزه‌ شده این کلمه است: وب + لاگ وب (web): صفحه
لاگ (log): این کلمه تا چند سال قبل برای خود انگلیسی‌ها هم هنوز درست جا نیفتاده بود؛ به‌طوری که سال 2004 بیشترین آمار جست‌وجو را در فرهنگ لغت اینترنتی «مریام وبستر» داشت، تا این‌که در همین سال به فرهنگ لغت‌ها خصوصا آکسفورد اضافه شد.

Log به تعبیر ویکی پدیا مربوط به انگلیسی دوره میانه است با خاستگاه نامعلوم، به معنی «دفتر گزارش سفر کشتی‌ها»، ولی در زبان تخصصی رایانه به پرونده‌هایی گفته می‌شود که گزارش اتفاقات به وجود آمده در رایانه در آن ثبت می‌شود.

خلاصه این‌که وبلاگ یا وب‌نوشت یا تارنگار، یک وب‌سایت است که شامل روزانه‌های شخصی آنلاین به همراه تفکرات شخصی و اظهارنظر دیگران و هایپرلینک‌های مختلف است که فرد یا افراد مختلفی آن را می‌نویسند. این مطالب، ترتیب زمانی دارد و از جدید به قدیم در صفحه جای می‌گیرد و هر یادداشت برچسب تاریخ و زمان می‌خورد.

سرویس‌دهنده‌های وبلاگ

این‌ها آدرس و خصوصیات سایت‌هایی است که به وسیله آن‌ها می‌توانید برای خودتان وبلاگ درست کنید، مفت و مجانی!

بلاگر گوگل: یکی از قدیمی‌ترین سرویس‌دهنده‌های وبلاگ، بلاگر است که در سایت گوگل قرار دارد. بلاگر توسط شرکت pyra در سال 1999 ساخته شد و گوگل در سال 2003 آن را خرید و نهایتا به اسم گوگل تمام شد. بلاگر از استاندارد یونی کد (Unicode) حمایت می‌کند و به همین خاطر، امکان ساخت وبلاگ فارسی را به کاربران فارسی زبان می‌دهد. پسوند وبلاگ شما در این سرویس‌دهنده این‌طوری می‌شود: weblogname.blogspot.com
آدرس: www.blogger.com

آفتاب لاگ: اخیرا طرفداران زیادی پیدا کرده است. شاید علت مهم این طرفداری، امکانات قوی آفتاب لاگ در سیستم انتقال‌دهنده مطالب از سایر سرویس‌دهنده‌ها به آفتاب‌ لاگ باشد. برگ برنده دیگر آفتاب لاگ، این است که وبلاگ‌ها را روی دامنه‌های مختصر pib.ir قرار می‌دهد.
آدرس: www.oftabblog.com

میهن بلاگ: این سیستم هم در قسمت کامنت، برنامه ورد (word) را برای کاربران قرار داده که با این کار طرفداران زیادی پیدا کرده است.
آدرس: www.mihanblog.com

پرشین بلاگ: اولین خدمات‌دهندة وبلاگ در ایران است که مدیران آن امسال ادعا کردند که شش هزار کاربر دارند. بعد از گذشت مدتی از تأسیس پرشین بلاگ و با تغییر مدیران آن، خیلی از صاحبان وبلاگ‌ها بساط‌شان را جمع کردند و توی سرویس‌دهنده‌های دیگر پهن کردند، ولی پرشین بلاگ هنوز هم ادعا می‌کند که بزرگ‌ترین مجمع اینترنتی فارسی‌زبانان است.
آدرس: www.persianblog.com

بلاگ اسکای: دومین خدمات‌دهنده ایرانی، همین بلاگ اسکای بود.
آدرس: www.blogsky.com

بلاگفا: سرسخت‌ترین رقیب سرویس‌دهنده‌های فارسی، بلاگفاست که با امکانات خوبش برای قراردادن عکس، محبوبیت زیادی دارد و هر روز کاربرانش بیشتر می‌شود.
آدرس: www.blogfa.com

سایروبلاگ‌ها: سرویس‌دهنده‌های دیگری هم هستند که هرکدام ویژگی خاص خودشان را دارند مثل: وبلاگ‌های زنده‌رود که یکی از قدیمی‌ترین سرویس‌دهنده‌هاست.
http://weblog.zendehrood.com

ریواس بلاگ: www.rivasblog.com

بلاگ‌های ایران جوان:
با قابلیت فتوبلاگ و فضا برای آپلود تصاویر www.irxblog.com

ام جی بلاگ:
برای وبلاگ‌نویسان حرفه‌ای www.Mg-blog.com

نکته: ترتیب این سرویس‌دهنده‌ها براساس امتیاز آن‌ها نیست. هرکدام از این سرویس‌دهنده‌ها با ارائه امکانات و قالب‌های متنوع و جذاب، سعی در جذب مخاطبان بیشتری دارند و این رقابت‌شان به نفع کاربران است.

مرام‌نامه
محیط وبلاگ‌ها مثل شهری است که قوانین، اصول اخلاقی و آداب خودش را دارد. اگر اخلاق و قوانینش را رعایت کنید در این شهر می‌مانید؛ خوب هم می‌مانید. اما اگر هنجارهای اجتماعی این شهر را بشکنید و بی‌ادب‌بازی درآورید، زود حذف می‌شوید. 

دزدی نکنید. این کار را در همه اقسام و شاخه‌های آن ترک کنید. نه یادداشت کسی را از وبلاگش بردارید و به اسم مبارک در وبلاگ‌تان ثبت کنید، نه این‌که عکسی را که شخصی به هزار زحمت گرفته و توی وبلاگش گذاشته copy / paste کنید. نهایتا اگر نمی‌توانید خودتان را نگه دارید و به این عمل دست می‌زنید، حداقل محل دزدی‌تان را مشخص کنید. یعنی وجدانا لینک بدهید و بنویسید که عکس یا یادداشت را از وبلاگ یا سایت چه بنده‌خدایی برداشته‌اید.

این مسأله را جدی بگیرید و واقعا دزدی نکنید؛ به این دلیل که: دزدی اصولا همیشه و همه‌جا و همه وقت کار بدی است، اعتماد دوستان وبلاگی‌تان را از دست می‌دهید و از این به بعد اگر قسم حضرت عباس هم بخورید که این مطلب را خودم نوشته‌ام، کسی قبول نمی‌کند و بعد هم مخاطبان و بازدیدکنندگانتان را از دست می‌دهید.

در ضمن اگر دوستان فرد مورد سرقت قرار گرفته شده یا خودش از این موضوع خبردار شوند، با کامنت‌های آنچنانی و فحش‌های غیرپاستوریزه از خجالت‌تان درمی‌آیند. بدتر از همة این‌ها این که همین کار را با خودتان می‌کنند و در آخر هم کشورمان کپی‌رایت ندارد، شما که وجدان دارید. ندارید؟!

ادب و تربیت و این‌جور چیزها را رعایت کنید. نه که چشم آدم توی چشم هم نمی‌افتد، گاهی همچین حال می‌کنی که هرچه که دلت می‌خواسته به کسی بگویی و نگفتی را توی وبلاگ خودت یا خودش خالی کنی! این درست که نمی‌تواند یقه‌تان را بگیرد ولی هر حرف، کامنت و یادداشتی نشانه شخصیت شماست، پس آن را حفظ کنید. تازه این‌طوری عادت می‌کنید بدون ضمانت اجرا، ادب و اخلاق را رعایت کنید.

بیخودی دعوا نکنید. اگر پای کل‌کل سیاسی، اجتماعی، مذهبی یا حتی عشقولانه وسط آمد، خیلی منطقی پیش بروید و بگذارید محیط وبلاگ‌تان محیط بحث و گفتمان منطقی شود، نه دعوای لفظی و روکم‌کنی. در همین راستا از هرگونه فحش و ناسزا بپرهیزید.

چرت و پرت ننویسید. فلسفه وجودی وبلاگ و کامنت‌گذاشتن این است که نظر نویسنده و یادداشتش را بخوانی و دربارة آن نظر بدهی. پس در قسمت کامنت چرت و پرت ننویسید. از نوشتن اشعار رمانتیک و متون لوس و جلف هم خودداری کنید. فقظ نظر بدهید. الکی هم نروید توی وبلاگ هر کسی بنویسید: وبلاگ زیبایی داری، به کلبه کوچک من هم سری بزن!
 هرکس به وبلاگ شما لینک داد، شما هم به او لینک بدهید. چیزی از شما کم نمی‌شود که!

بی‌زحمت من را ببینید!

کلی زحمت می‌کشید، خرج می‌کنید و می‌نویسید که چی؟ برای این‌که چهار نفر منویات درونی شما را بخوانند و ابراز همدردی کنند یا نقد و نظر بدهند.

اگر بهترین نویسنده هم باشید، اما ویترین وبلاگتان را درست نچیده باشید، یک دانه مشتری هم گیرتان نمی‌آید. شما می‌مانید و یک وبلاگ که باد کرده روی دستتان. راه‌های جذب مشتری را بدانید.

اسم وبلاگ: اولین چیزی که یک مخاطب با آن روبه‌رو می‌شود اسم وبلاگ است و تا حدی نشانگر نوع وبلاگ و آن‌چه در آن می‌نویسید. پس در انتخابش دقت کنید. معمولا اسامی کوتاه جذاب‌ترند، ولی در کل، اسم باید فضولی برانگیزاننده باشد تا مخاطب را جذب کند. باید بین جیغ‌بودن اسم و روشنفکرانه یا ادبی‌بودن، یکی را انتخاب کنید. کی می‌داند؟  شاید هم بشود همه را جمع کرد.

قالب: سعی کنید قالبی متناسب با نوع وبلاگ‌تان انتخاب کنید. بعضی قالب‌ها علاوه بر خسته‌کردن چشم‌ها در موقع خواندن، ازنظر روان‌شناسان تأثیر ذهنی خوبی ندارد مثل قالب مشکی. پس این مشکی همیشه هم رنگ عشق نیست!

دقت کنید تا رنگ ملایم‌تری به کار ببرید. اگر می‌خواهید خیلی خاص و تک باشید می‌توانید قالبی شخصی طراحی کنید که خیلی دردسر دارد. برای یادگرفتن آن می‌توانید به سایت‌ها و کتاب‌های تخصصی نرم‌افزارها و وبلاگ‌ها مراجعه کنید.

سرعت بازشدن وبلاگ: آن بخت‌برگشته‌ای که دارد به وبلاگ شما سر می‌زند، درحال تلف‌کردن وقت، نور چشم و البته پول است. اگر بازشدن وبلاگ‌تان خیلی کند باشد، خداحافظی را بر سلام ترجیح می‌دهد.

سرعت وبلاگ به سرعت سایت سرویس‌دهنده بستگی دارد و قالب و عکس‌های وبلاگ. باید قالبی را انتخاب کنید که سرعت لودشدن یا بارگذاری آن بالا باشد تا بازدیدکننده از خیر وبلاگ‌تان نگذرد.

استفاده از عکس: عکس‌گذاشتن توی وبلاگ مثل شمشیر دولبه است. گذاشتن عکس، مخصوصا اگر محصول خودتان باشد،‌ وبلاگ‌تان را پربیننده می‌کند. چون هم خود عکس جذاب است و هم در جست‌وجوی موتورهای جست‌وجوگر امکان بازدید از وبلاگ‌تان را بیشتر می‌کند.

ولی آن لبه بد شمشیر عکس این است که اگر عکس را نیم‌متری یا در ابعاد  wallpaper بگذارید توی وبلاگ یا عکس‌تان دیر لود شود، دچار همان دردسر شماره بالا می‌شود. عکس وبلاگ کوچک و جمع و جورش بهتر است.

سریع و منظم به‌روزکردن و داشتن یادداشت‌های جدید: هرچه که زودتر به روز کنید دوستان بیشتری پیدا خواهید کرد. اگر مخاطبان‌تان به این نتیجه برسند که شما ماه یا سالی یک‌بار می‌نویسید، بی‌خیال‌تان می‌شوند. پای کار باشید دیگر! وبلاگ باز می‌کنید، مثل غذا بهش سر بزنید.

طنز، جوک، sms، فال و...: معمولا اولین راهی که برای پرمخاطب‌کردن وبلاگ پیشنهاد می‌کنند همین است. ولی نه! نباید به هر قیمتی بیننده‌تان را زیاد کنید. درست که ممکن است با گذاشتن این جور چیزها مخاطب بیشتری پیدا کنید ولی با این کار وبلاگ‌تان به یک وبلاگ دسته‌چندمی تنزل پیدا می‌کند. شأن وبلاگ‌تان را حفظ کنید.

استفاده‌نکردن از موسیقی: اگر چندتا وبلاگ باهم باز شوند و هرکدام ساز خود را بزنند، شما چه حالی پیدا می‌کنید؟ برای به‌هم‌خوردن این کنسرت در وبلاگ‌تان موسیقی نگذارید بهتر است. موسیقی کوچه‌بازاری و یه دل دارم... و هندی بازهم وبلاگ‌تان را دسته‌‌چندمی می‌کند. اگر اصرار به موسیقی‌گذاشتن دارید یک آهنگ ملایم و ترجیحا بدون کلام دل‌چسب‌تر است.

استفاده از رنگ و فونت مناسب برای نوشتن: نوشتن با فونت بزرگ و رنگ‌های اجق وجق به‌درد وبلاگ طرفداران کودکان پیش از دبستان می‌خورد و هیچ‌کس شما را جدی نمی‌گیرد. اگر می‌خواهید جدی‌تان نگیرند، با فونت 20 و رنگ قرمز و صورتی بنویسید.

تعریف‌کردن از همسایه‌ها: سعی کنید در وبلاگ‌تان از وبلاگ‌های خوب دیگر تعریف کنید و در مورد آن‌ها بنویسید. چون وقتی مخاطب این کار شما را ببیند سعی می‌کند آن را در موردتان اجرا کند!

با مخاطبان در ارتباط بوده و به آن‌ها پاسخگو باشید: وقتی کسی در قسمت کامنت‌ها سؤالی ازتان می‌پرسد حتما جوابش را بدهید. البته نه هر سؤالی! ولی اگر با مخاطب در ارتباط باشید و بفهمد که نظرش برای شما مهم است مشتری می‌شود.

پست‌های کوتاه: سعی کنید آنچه در دلتان است را در قالب جملات کوتاه بیاورید. از نوشتن مطالب تکراری، اشعار تابلو و معروف و مطالب لوس و عشقولانه پرهیز کنید. البته نوشتن ذوقی است، ولی خیلی هم معنی ندارد که نسخه چاپی حافظ را تایپ کنید!

از خودتان بنویسید ولو کم و کوتاه. لوس‌نوشتن آن هم به صورت دائمی و تکراری مخاطب را خسته می‌کند. مردم خسته می‌شوند که ببینند هربار و در هر یادداشت شما همچنان دلتان بدجور گرفته و درگیر تنگ غروب هستید. کلا مطالب صدمن یک‌غاز ننویسید. خوب بنویسید و از خودتان، هرچند کم. این‌طوری شاید روزی نویسنده بزرگی شدید!

تبلیغ‌نکردن در ابعاد حال به‌هم‌زن: مطمئنا اگر وبلاگ‌تان رونق پیدا کند، طعمه خوبی برای شرکت‌های تبلیغاتی می‌شوید. گذاشتن لوگوی تبلیغات بالا و گوشه‌های قالب خیلی توی ذوق نمی‌زند. نوش‌جان‌تان! ولی تبلیغ‌کردن زیاد هم روی اعصاب بازدیدکننده می‌رود و از دید او وبلاگ‌تان، بنگاهی تبلیغاتی بیش به حساب نمی‌آید.

چم و خم بلاگ

اگر می‌خواهید یک وبلاگ دار موفق و با آبرو باشید حواستان به نکات زیر باشد: می‌توانید از سایت‌های دانلود، اسکریپ‌جاواهای مختلف و امکانات دیگر برای وبلاگ‌تان دانلود کرده و در قسمت ویرایش قالب، آن را داخل قالب‌تان گذاشته و بعد از بازسازی‌کردن از دیدن آن لذت ببرید. ولی معمولا گذاشتن اسکریپ‌جاوا سرعت بازشدن وبلاگ را پایین می‌آورد. پس از این لذت بگذرید.

داشتن آرشیو (امکانی که اکثر سرویس‌دهنده‌ها دارند) و دسترسی مخاطب به آن بسیار مهم است. شاید یک نفر بخواهد بفهمد شما قبلا چی نوشته بودید یا آمارتان را درآورد. پس به آرشیوتان رسیدگی کنید.

از صورتک‌هایی که با حالت‌های مختلف در قسمت کامنت‌ها وجود دارد، استفاده کنید. مثلا ممکن است مخاطب از نوع و سبک جمله‌هایتان نفهمد شما خوشحال‌اید، پس می‌توانید با گذاشتن یک صورتک که نیشش تا بناگوش باز است به مخاطب کمک کنید.

در قسمت لینک‌ها، آدرس دوستان یا وبلاگ‌هایی را که به خواندن‌شان علاقه دارید، بگذارید. این‌طوری هم مراجعه خودتان به آن‌ها راحت‌تر می‌شود، هم این‌که بازدیدکننده‌ها با دوستانتان هم آشنا می‌شوند. زیاد این لیست را بلند نکنید. ذوق‌تان که فروکش کرد سالی یک‌بار هم به آن‌ها سر نمی‌زنید.

برخی از سرویس‌دهنده‌ها قسمتی دارند به نام «آمار وبلاگ». با کلیک‌کردن روی آن می‌فهمید که به‌طور کل یا هر روز چند بازدیدکننده داشته‌اید. اگر حساس‌اید یا قلب ضعیفی دارید، این کار را نکنید، چون اگر آمارتان پایین باشد، کم‌کم دچار افسردگی می‌شوید و برعکس.

اکثر قالب‌های وبلاگ قسمتی دارند که می‌توانید عکس نویسنده را در آن قرار دهید، اما یک عکس درست و حسابی؛ نه این‌که عکس‌تان درحالی که جلوی تلویزیون و بالش به بغل لم داده‌اید! مسائل اخلاقی را هم در این مورد رعایت کنید. نمی‌خواهید وبلاگ‌تان ضایع باشد که؟!

وبلاگ‌نویس‌ها معمولا زیر عکس توضیح مختصری از خود وآن‌چه مورد علاقه‌شان است می‌دهند. این کار را بکنید تا کمی از سرطان فضولی مخاطب را ارضا کنید.

هرکس برایتان کامنت گذاشت، به وبلاگش سر بزنید یا اگر سؤال معقولی کرده، جوابش را بدهید. این‌طوری علاوه بر احترام به او مخاطبانتان را زیاد می‌کنید.

سعی کنید کامنت‌هایتان جدلی، جذاب، عمیق و صمیمانه باشد. این‌طوری هر کامنت، تبلیغی می‌شود برای وبلاگ شما.

وبگردی و خواندن آن به شدت اعتیادآور است. عمق اعتیاد آن از قوی‌ترین مواد مخدر هم بیشتر است. پس سعی کنید تا غرقش نشده‌اید، خودتان را نجات دهید. همه‌چیز به اندازه!

اتاق فرمانش کو؟

حالا شما یک وبلاگ دارید و می‌توانید حتی آن را صفحه خانگی (Home) خود کنید. برای مشاهده وبلاگتان که فقط آدرس را تایپ می‌کنید ولی برای مدیریت آن یعنی کم‌کردن یا اضافه‌کردن یادداشت‌ها و بقیه تغییرات باید این کارها را بکنید:

به آدرس سرویس‌دهنده خود مراجعه کنید.

کلمه شناسایی (شناسه) یعنی آن‌چه قبل از نام سایت سرویس‌دهنده و دامنه می‌آید را در جای مخصوص وارد کنید. Bahar.blogsky.com رمز عبور خود را در جای مخصوص وارد کنید و با واردکردن آن‌ها به صفحه مدیریت وبلاگ وارد شوید.

برای اضافه‌کردن یادداشت به قسمت «یادداشت جدید» می‌روید و بعد از تایپ، آن را ارسال می‌کنید به وبلاگ‌تان. بعد از ایجاد هر تغییری در وبلاگ باید آن را بازسازی کنید تا تغییرات روی وبلاگ ظاهر شود. بازسازی‌کردن هم قسمت مخصوصی به همین اسم دارد که باید روی آن کلیک کنید.

برای دیدن کامنت‌های جدید یا ویرایش پست‌ها یا حذف آن هم به قسمت «مدیریت یادداشت‌ها» مراجعه کنید و بقیه قسمت‌ها هم در سرویس‌دهنده‌های ایرانی کاملا مشخص است.

تاریخچه وبلاگ و وبلاگ‌نویسی

وبلاگ و پدیده وبلاگ‌نویسی، اواسط دهة 90 پا به عرصه گیتی نهاد! یعنی اولین نرم‌افزار جامع و درست و درمانی که می‌شد با آن وبلاگ ایجاد کرد، دقیقا سال 1999 نیاز بشر به داشتن دفتری مجازی در فضای سایبر را ارضا کرد. بعد از این زمان بود که مردم دنیا به سمت این پدیده حمله‌ور شدند و از آن تاریخ تا حالا میلیون‌ها وبلاگ ایجاد شده است.

وبلاگ‌های اولیه شامل دفترچه‌های خاطرات آنلاین بودند که زار و زندگی روزانه نویسنده را به ملت نشان می‌دادند، یا وبلاگ‌های کوچکی که فقط شامل توضیحاتی کم و لینک به سایر موضوعات بود. بعد از به دنیا آمدن ابزارهای اولیه ایجاد وبلاگ مثل blogger کم‌کم این پدیده رشد کرد و رشد کرد تا به امروز رسید که هر 5 ماه تعداد آن‌ها دوبرابر می‌شود، مثل مور و ملخ از دنیای www بالا می‌روند و هر روز امکان جدیدی را به نویسنده و مخاطب آن عرضه می‌کنند.

در ایران وبلاگ فقط 5 سال عمر دارد. پرشین بلاگ، یعنی اولین سرویس فارسی‌‌زبان ارائه وبلاگ فارسی، رسما سال 81 به همت و ابتکار چند نفر از بچه‌های دانشگاه خواجه‌نصیر راه افتاد. پرشین بلاگ با یک شروع خوب و انفجاری توانست مخاطبان فراوانی را در همان ابتدای راه پیدا کند، به‌طوری که الان عنوان «بزرگ‌ترین مجمع مجازی فارسی‌زبانان»و «اولین سرویس‌دهنده وبلاگ فارسی» را یدک می‌کشد. با شروع کار پرشین بلاگ، سرویس‌دهنده‌های دیگر هم به این عرصه اضافه شدند.

فرهنگ لغت وبلاگانه

• آپ تو دیت (up to date): به‌روزکردن، یادداشت جدید نوشتن.
• تارعنکبوت‌بستن: دیر به دیر به‌روزکردن، یادداشت قدیمی‌داشتن.
• به‌روز بودن: مراجعه کنید به آپ‌ تو دیت.
• پست: هر یادداشت که ارسال می‌شود را پست گویند.
• لینک‌دادن: ثبت آدرس وبلاگ یا سایتی دیگر در وبلاگ خود، به‌طوری که قابلیت رجوع به آن وجود داشته باشد.
• بلاگ (blog): انگلیسی‌ها وبلاگ  خلاصه شده را می‌گویند بلاگ.
• کامنت (comment): نظر یا پیشنهاد یا مطلب خاصی که بازدیدکننده وبلاگ برای نویسنده در قسمت مخصوص می‌نویسد.
• بلاگر (blogger): نویسنده وبلاگ، صاحب وبلاگ.
• وب‌مستر (Webmaster): مراجعه کنید به بلاگر.
• کامنت دونی: این ترکیب، واژه کاملا ابداعی بلاگرها است و از واژه‌ای با عنوان comment place آمده است؛ یعنی همان محل کامنت‌گذاشتن.