گروه مهرنیا سرپرستی این گروه را مهران مهرنیا بر عهده داشت و هم او در تنظیم و هدایت افراد گروه برای اجرایی بی نقص از چند اثر کلاسیک موسیقی ایرانی تلاش فراوانی صرف کرد.خوانندگی این اجرا را امیر اثنی عشری بر عهده داشت. خواننده ای که نخستین بار در کنسرت بازسازی شیدا به سرپرستی محمد رضا لطفی در تالار وزارت کشور ظاهر شد و اجرایی خیره کننده از خود بر جای نهاد. او ذر این اجرا اشعاری از فروغی بسطامی و سعدی را در مایه های چهارگاه و بیات ترک خواند.
انتخاب دو دستگاه بیات ترک و چهارگاه را باید از جمله نکات مثبت این اجرا به شمار آورد. دو دستگاهی که عموم شنوندگان موسیقی سنتی راغب به شنیدن آثاری در چنین فضایی هستند.
در گروه همایون پیمان ناصح پور (تنبک و دایره)، هوشمند عبادی (نی)، علی البرز، آرمان غزنوی (تار)، محمد رضا برزین (سه تار و سه تار آلتو)، میلاد شکری (کمانچه)، سپهر بحیرایی (سنتور) و مهدی ابراهیمی (بم تار) و خود مهران مهرنیا هم تار نواخت.
ویژگی بارز گروه همایون اجرایی هماهنگ و بی نقص از آثار بزرگان بود که از تمرینات زیاد و فشرده گروه حکایت می‌کرد. ضمن آنکه انتخاب قطعات و طول اجرا به گونه ای بود که شنونده کمتر احساس ملال می کرد. هر بخش برنامه بین 30 تا 35 دقیقه بود که نشان میداد سرپرست گروه به ظرفیت‌های شنونده امروزی آگاه است. این درحالی است که در برخی از اجراهای مشابه تا 2ساعت و نیم هم برنامه ادامه دارد که انصافا حوصله وشکیب تماشاگر را سر می‌برد،اما این اجرا این گونه نبود.
تکنوازی های گروه عمدتا شنیدنی بود و به جز نوازنده سه تار تکنیک نوازندگی آنها( به خصوص نی، سنتور و تار) از ظرفیت‌های خوبی بهره می‌برد.
آواز اثنی عشری و صدایش از طعم و رنگ مستقلی برخوردار است که او را از سایر خوانندگان همدوره خودش که تقریبا در یک گفتمان موسیقایی و آوازی طی طریق می کنند، متمایز می سازد. او سعی کرده بود اجرایی طابق النعل باالنعل را میسر سازد و از این منظر بر کارش انتقاد و ایرادی نیست، اما مشکل این است که حجم و هیمنه و انرژی صدای اثنی عشری کم و حتی ضعیف است و برای برطرف ساختن چنین ضعفی او نیازمند برخی تمرینات فشرده و ورزش ها هوازی برای گسترش حجم ریه ها و نیز قوی تر کردن و مستحکم ساختن تارهای صوتی خود است. ضمن آنکه فرم نشستن او در صحنه هم بر کم کردن حجم دیافراگم و قوت صدایش تاثیر می‌گذارد. او پیش از این هم هنگام بازخوانی برخی کارهای سلیمان‌خان امیرقاسمی توانایی‌های خود را در بازخوانی برخی آثار آوازی قدما نشان داده بود.
سازی که مهران مهرنیا،برای نواختن انتخاب کرده بود، صدایی تخت و بدون پژواک بیرون میداد که در پاسخ گفتند این صدای تخت تعمدی بوده و خواستیم همان فضای موسیقی دوره ظلی نمایان شود. تنبک اجرا شده توسط ناصح پور که از جمله شاگردان مرحوم فرهنگفر به شمار می رود هم بی نقص و در خدمت گروه بود، ناصح‌پور سعی کرد بدون هیچ‌گونه خودنمایی اجرایی کلاسیک از تنبک را نشان دهد، ضرب ضمن آنکه خود را در گره‌گاه‌ها و نقاط غیرملودیک نشان میداد،اما فراز و فرود و تندای (پیانو -فورته)آن در خدمت اجرای گروه بود.
در نهایت می توان اجرای گروه را قابل قبول ارزیابی کرد ، به خصوص که در این سال ها کمتر گروهی به خودش زحمت داده برود و کارهای گذشته را بازخوانی و باز اجرایی کند. این نکته از آن جهت اهمیت دارد که اجراهای گذشتگان به رقم آنکه قطعات و تصانیف و آوازهای شنیدنی و بسیار خوبی در آنها وجود دارد، کمتر مورد اعتنای گروه های موسیقی است. به جز استاد محمدرضا لطفی که یک گروهی به همین نام(بازسازی شیدا) تدارک دیده و چند سالی است که همتی جانانه را صرف این کار کرده و البته برخی کارهای جهانشاه صارمی ، کمتر گروه دیگری برای این گونه کارها وقت وانرژی می گذارد. انتخاب قطعات و ضربی ها و تصانیفی از علی اکبرخان شهنازی و نی داوود و امیرجاهد و ... هم یادکردی از تلاش های این بزرگان است و هم این که مخاطب را با روح کارهای قدیمی آشنا می سازدو
از نکات حاشیه ای اجرا تالار نسبتا مناسب و جادار برای اجراهای گروه های اینچنینی در فرهنگسرای اندیشه است که می تواند بابی باشد برای اجرای گروه های یاد شده در این گونه تالار ها.
عکس: یاور طاهریان
