پس از 3 هفته تلاش 22 گروه مجسمه‌ساز از کشورهای مختلف، سرانجام به 11 نفر از شرکت‌کنندگان نخستین سمپوزیوم بین‌المللی مجسمه‌سازی تهران لوح افتخار و جوایزنقدی اهدا شد.
گرچه جایزه 70 هزار دلاری بهترین اثر به کسی تعلق نگرفت ولی یک هنرمند عراقی به جایزه 40 هزار دلاری اثر دوم دست یافت.
تهران برخلاف بسیاری از شهرهای بزرگ دنیا از کمبود نماد رنج می‌برد. نمادهایی که در بیشتر کلان‌شهرها به شکل تندیس‌های گوناگون خودنمایی می‌کنند.
سمپوزیوم مجسمه‌سازی که در بیشتر شهرها از سوی شهرداری برگزار می‌شود، بهترین فرصت برای ایجاد چنین نمادهایی است. و حالا تهران بالقوه می‌تواند برای 22 منطقه خود، صاحب 22 تندیس گوناگون شود.
برای همین محمدباقر قالیباف درمراسم اختتامیه این سمپوزیوم، هنر را کارآمدترین ابزار برای جبران ناهنجاری‌های کلان‌شهری چون تهران عنوان کرد که در آن میان، مجسمه‌سازی به‌دلیل سابقه تاریخی‌اش از نظر وی، اهمیت ویژه‌ای دارد.
او از ضعف‌های احتمالی نخستین تجربه پوزش خواست و ابراز امیدواری کرد که تهران شاهد برپایی بهتر و قوی‌تر این سمپوزیوم باشد.
محسن جبار هنرمند عراقی که بالاترین جایزه را گرفت پیام این سمپوزیوم را صلح و زیبایی خواند.
هیئت داوران نخستین سمپوزیوم بین‌المللی مجسمه‌سازی پس از بررسی آثار و تقدیر از تلاش هنرمندان شرکت‌کننده در سمپوزیوم، آثار زیر را مورد تحسین و شایسته دریافت لوح افتخار و جایزه نقدی دانست.
در بین آثار، اثر برگزیده‌ای که واجد همه شرایط برای مقام نخست باشد از سوی هیات داوران انتخاب نشد. دیگر برندگان به این ترتیب انتخاب شدند:
برگزیده دوم: بدون عنوان اثر علی جبار حسین از عراق
برگزیدگان سوم: شمس اثر سهند حسامیان از ایران،گردونه مهر اثر محمدرضا ذبیح‌الله‌زاده از ایران
برگزیدگان چهارم: دوباره ساختن اثر مارچلو وونگ از پرو،خورشید تمدن اثر وارول توپاچ از ترکیه،معما اثر مارووینو لوکا از ایتالیا و تعادل اثر پرستو آهوان از ایران
برگزیدگان پنجم:رویش در باد اثر همایون ثابتی مطلق از ایران،خاطره پرواز اثر لی دانگ لیانگ از چین،بدون عنوان اثر برت ون لو از هلند وصلح در نگاه اثر یانگ جین هوآن از چین
نارضایتی از داوری
با وجودی که سمپوزیوم به کار خود پایان داد اما اعتراض‌هایی نسبت به نحوه گزینش و داوری وجود دارد.
حمید شانس مجسمه‌ساز و مدرس دانشگاه در گفت و گویی با ایسنا درباره داوری گفت: زمانی داوری می‌تواند موفق باشد که افراد آن مکمل یکدیگر باشند، نه اینکه آرای یکدیگر را خنثی کنند و داوری تبدیل به یک جدل بشود و هر کسی تلاش کند که شیوه نگاه خود را در انتخاب آثار تحمیل کند.
وی معتقد است که داوری در این سمپوزیوم به خوبی انجام نگرفته است و مقایسه آثار انتخاب شده و مردود با یکدیگر به سادگی گواه این مدعا است.
شانس برگزاری سمپوزیوم را مثبت تلقی کرد و افزود: اصولا سمپوزیوم محل فعالیت هنرمندان حرفه‌ای محسوب می‌شود و همواره در شکل‌گیری آن اتصال سمپوزیوم به جریان فعالیت حرفه‌ای مد نظر قرار می‌گیرد و موفقیت آن در چارچوب نیازمندی‌های رشد، گسترش و بهبود کیفیت فعالیت اجتماعی مجسمه‌سازی قابل ارزیابی است، اما به نظر می‌رسد برگزاری سمپوزیوم در موارد متعددی مجموعه شرایط را در نظر نگرفته است.
به‌نظر وی به جریان شکل‌گیری مدیریت سیاستگذاری و شیوه‌های اجرا در سمپوزیوم انتقاداتی وارد است. او گفت: ارزیابی سمپوزیوم و شیوه‌ای که برای تداوم و بهبود کار لازم است، نیازمند کار کارشناسی جدی است و این امر زمانی محقق می‌شود که بپذیریم کار تخصصی را باید با مدیریت نیروی تخصصی سازماندهی و اجرا کرد.
این در حالی است که سید مهدی حجت عضو هیات انتخاب اولیه و تنها داور ایرانی مرحله نهایی معتقد است هیات داوری اولیه انتخاب زیاد دیگری نداشته و اگر می‌خواستند بیشتر از این اثر انتخاب کنند، کار با مشکل مواجه می‌شد.
آثار نخستین سمپوزیوم را محمد مهدی حجت، ویکتور دارش، استاد مجسمه‌سازی دانشکده هنرهای زیبا، پرویز تناولی، عباس کیارستمی، دکتر داریوش شایگان، مهندس مؤید عهد و غلامرضا ابراهیمی دینانی داوری اولیه کردند و دومنیک تونو، رابرت مورگان، یانگ شوآیانگ، محمد مهدی حجت‌و رضا یحیایی به داوری نهایی آثار پرداختند.
