مفاهیم: مننژیوم چیست؟

مننژیوم در واقع درون خود مغز نیست، بلکه از پرده خارجی مغز و نخاع به نام مننژ منشا می‌گیرد.

مننژیوم‌ها با شیوع بیشتری در زنان مسن تشخیص داده می‌شوند. حدود 90 درصد آنها خوش‌خیم هستند و رشد آهسته‌ای دارند- و در موارد نادری ممکن است بدخیم شوند- اما مننژیوم بسته به محل قرارگیری‌اش در مغز ممکن است مشکلات گوناگونی را ایجاد کند.

علائم این تومور ممکن است به صورت تغییر در بینایی، سردردی که در طول زمان بدتر می‌شود، اشکال در شنوایی یا اختلال حافظه، حمله تشنجی و ضعف و فلج در اندام‌ها بروز کند.

بسیاری از افراد دارای این تومور هم ممکن است علامتی نداشته باشند.

برخی از پژوهش‌ها نشان داده‌اند که ابتلا به مننژیوم دارای یک زمینه ژنتیکی است و در برخی از خانواده‌ها بیشتر دیده می‌شود، و برخی پژوهش‌های دیگر بیانگر آن بوده‌اند که افرادی که با تحت پرتوتابی به دوز بالا به مغز قرار گرفته‌اند، بیشتر ممکن است به این تومور مبتلا شوند.

پژوهش‌های اخیر بیانگر ارتباط میان انجام مکرر رادیوگرافی دندانی و افزایش خطر دچار شدن به مننژیوم بوده‌اند.

سه گزینه درمانی بالقوه برای مننژیوم وجود دارد. یکی پرتوتابی به مغز. گزینه دوم جراحی است: بسته به اندازه و مکان تومور و علائم بیمار ممکن است جراحی برای برداشتن تومور انجام شود.

و گزینه سوم "رادیوجراحی استرئوتاکتیک" است که در آن دوزهای پرتوی با قدرت بالای متمرکز به یک ناحیه کوچک تابانده می‌شود، و ممکن است برای بیمارانی که نمی‌خواهند جراحی شوند یا نامزد خوبی برای جراحی نیستند، به کار رود.

با توجه به رشد آهسته تومور در مواردی که مننژیوم علائمی ندارد، ممکن است پزشک صرفا رشد تومور را به طور دوره‌ای با انجام اسکن مغز پیگیری کند.