به گزارش خبرگزاری ایسنا در این مراسم شاگردان قدیمی این بانوی 76 ساله‌ی ارمنی که امروز برخی از آنها، مدرسان دانشگاه‌های هنر هستند، از خاطراتشان با بانو تریان گفتند.
ایرج اسکندری، خاطره‌ی نخستین دیدارش با تریان را بازگو کرد و از آتلیه مجسمه‌سازی دانشکده‌ی هنرهای تزیینی (تجسمی فعلی) و خاطرات آن سال‌های قبل از انقلاب اسلامی و از کسانی چون طاهر شیخ‌الحکما، معماریان، گنجیان، ناهید سالیانی و ... سخن گفت.
این مدرس دانشگاه، از برپایی کارگاه‌های ریخته‌گری دانشکده هنرهای تزیینی، به‌عنوان اقدام مهمی که به‌همت تریان در زمینه‌ی ریخته‌گری برتر انجام گرفت، یادکرد و افزود: "چند سال پس از تعطیلی رشته‌ی مجسمه‌سازی در دانشکده هنرهای تزینی، در دوران انقلاب فرهنگی، من به‌عنوان مسوول این دانشکده تصمیم به تاسیس کردن دوباره آن گرفتم و با کمترین امکانات با کمک دکتر حافظی این امر محقق شد."
وی در پایان سخنان خودباروری هر چه بیشتر این رشته در ایران را خواست و از تریان به‌عنوان مادر مجسمه‌سازی ایران یاد کرد.
حمید شانس نیز در مصاحبه‌ای که برگزارکنندگان این نکوداشت ترتیب داده بودند و بر پرده تالار پخش شد، از خصوصیات اخلاقی تریان گفت و افزود: "در ابتدا وی به‌تدریس علاقه چندانی نداشت، اما خلاء امکانات آموزشی و تدریس او را به این مقوله وارد و کم‌کم راغب کرد."
وی با بیان اینکه تریان در امر آموزش اغماضی را نمی‌پذیرفت، افزود: "حافظه بصری قوی و حساسیت‌های آکادمیک سخت تریان از او یک معلم خوب ساخته بود و تمام دانشجویان به‌راحتی با این شخصیت کاریزماتیک ارتباط برقرار می‌کردند."
شانس همچنین تریان را یکی از پایه‌گذاران مجسمه‌سازی ایران خواند و گفت: "هنر مجسمه‌سازی به‌صورت اصولی در ایران پایه‌گذاری شده است و برای ارزیابی این قضیه باید به شرایط اجتماعی آن دوران رجوع کرد.
رضا شاندوز نیز در این مصاحبه دیگری از جدی و سخت‌گیر بودن تریان در آتلیه مجسمه‌سازی گفت و از او به‌خاطر نگاه صحیح آکادمیکش، به‌عنوان یکی از بهترین معلمان در این عرصه نام برد که تاثیر زیادی بر شاگردان خود گذاشته است.
ناهید سالیانی از شاگردان تریان که بعد ما با وی همکار و دوست نزدیک شد از احساسات شدید خود نسبت به وی و اینکه تا به حال دوبار برای تریان گریه کرده است گفت:"یک‌بار زمانی که بعد ازچند سال شاگردی در نزد تریان، برای رفتن به پاریس از او خداحافظی می‌کند و امروز نیز زمانی که عکس لیلیت تریان روی پرده آمد."
پس از این سخنرانی‌ها لوح تقدیری به لیلت تریان اعطا و از او سپاس‌گذاری شد و تریان عکس یادگاری با جمعی از شاگردان سالخورده خود که اکنون آنها نیز از پیشکسوتان این عرصه هستند گرفت.
او صحبت چندانی نکرد، چراکه به اذعان خود، حرفش را با خط و حجم و رنگ می‌گوید و فقط از دست‌اندرکاران برنامه تشکر کرد.
در پایان نمایشگاهی از آثار تریان به سبک باتیک و مجسمه‌هایی از گل، فلز و سنگ، در بالاترین طبقه موزه هنرهای امام علی (ع)، گشایش یافت.
