سالی که با «وفا» آغاز شد، در میانه‌اش به «صاحبدلان» رسید و حالا «روز سوم» می‌تواند حسن ختامی بر یک سال سرشار از موفقیت باشد.
یک سال پیش در چنین روزهایی لطیفی یک کارگردان سرگرمی‌ساز بود که تنها ویژگی فیلم‌هایش فروش بالایشان بود.
کارگردانی که با «عینک دودی» و «دختر ایرونی» گیشه را فتح کرده بود و در واقع نشان داده بود که ذائقه مخاطب را خوب می‌شناسد.
هر چند هیچ کدام از این فیلم‌ها، کارهای چندان خوبی نبودند. همچنان که «کت جادویی» و «فرار بزرگ» هم مجموعه‌های قابل قبولی نبودند، بخصوص دومی که شکستی همه‌جانبه بود.
پخش یکی دو قسمت اول «وفا» در روزهای عید، خیلی‌ها را غافلگیر کرد. از کسی که سریال ضعیف «خبرنگار خارجی» را در کارنامه داشت، ساخت یک مجموعه پلیسی خوش‌ساخت، بیش از هر چیز حکایت از یک جهش فوق‌العاده داشت.
چند ماه بعد «صاحبدلان» که روی آنتن رفت، مشخص شد که «وفا» یک اتفاق نبوده است.
ساخت دو سریال موفق که هم عوام آن را پسندیدند و هم خواص، نوعی اعتماد به نفس به لطیفی داد تا از تلویزیون به سینما بازگردد.
همان ابتدای کار هم به صراحت گفت که می‌خواهد یک فیلم جنگی واقعاً پرفروش بسازد. فیلمی برخلاف یکی دو کار جنگی که فقط در رسانه‌ها گیشه را فتح می‌کردند و در سالن سینما خبری از تماشاگر نبود.
لطیفی «روز سوم» را با همان بازیگران سریال‌هایش مقابل دوربین برد. فیلم در دقیقه 90 به جشنواره رسید و در فستیوالی که پر از آثار جنگی بود، بهتر از بقیه شد. لطیفی در «روز سوم» در روایت داستانی پرتعلیق موفق نشان داد.
فیلم او از معدود آثار جشنواره امسال بود که تماشاگر را تا انتها با خود درگیر می‌کرد. شاید به این خاطر او بر خلاف همتایانش کوشیده بود تا به روایت داستان بپردازد و اگر دغدغه‌ای و حرفی هم دارد در دل داستان بیانش کند.
«روز سوم» اثری آبرومند و خوش‌پرداخت است. بخصوص این که فیلم با شتاب و عجله ساخته شده تا به جشنواره برسد و این شتاب و عجله در ساختار فیلم مشهود نیست.
فیلم البته نقص‌هایی دارد و با فیلمنامه‌ای منسجم‌تر و بازیگرانی بهتر قطعاً کار بهتری می‌شد؛ منتها به نسبت سینمای ایران «روز سوم» تجربه مغتنمی در سینمای دفاع مقدس است.
فیلمی که برخلاف دیگر کارهای جشنواره، یکسره به جنگ می‌پردازد؛ نه اینکه جنگ در حاشیه و پس زمینه قرار داشته باشد.
«روز سوم» حاصل کار یک کارگردان بی‌ادا و ادعاست. در سینمایی که همه دغدغه‌های مهم‌تری از روایت داستان دارند، قدر یک قصه‌گوی بی‌ادعا را باید دانست.
