«زهرا نبی‌زاده»، در ورزشگاه الخلیفه قطر در پرش ارتفاع بهترین پرش عمرش را انجام داد تا برای اولین بار دو و میدانی بانوان در مسابقات بین‌المللی مدال طلا بگیرد. بعد از آن طلا، نبی‌زاده یکی از اعضای اصلی تیم برای شرکت در مسابقات آسیایی دوحه قطر بود، ولی در روزهای آخر همه چیز خراب شد، تا کس دیگری به جای زهرا به دوحه برود. البته بهترین پرنده بانوان ایران بعد از آن بی‌توجهی امیدش را از دست نداد.
او نمی‌خواهد درجا بزند و برای همین هر روز برای ثبت رکورد جدید تمریناتش را بیشتر و بیشتر می‌کند. «من ناامید نمی‌شوم. حالا که من رکورددار پرش هستم، هیچ‌کس مثل من نمی‌تواند بپرد.» نبی‌زاده، از 13 سالگی پریدن را شروع کرد و از 16 سالگی تا حالا که 23 ساله است به هیچ کس اجازه نداده به رکوردش نزدیک شود. او رکورددار پرش ارتفاع بانوان است؛ رکوردداری که فکر می‌کند تا چند سال آینده خودش را به سطح اول قهرمان‌های آسیا می‌رساند.
- بالاخره طلسم شکست و رکورد جدیدی زدی؟
فکر می‌کنید رکورد زدن کار راحتی است. بعضی‌ها فکر می‌کنند یک سانت رکورد زدن کاری ندارد، ولی برای همین یک سانت، یک سال زحمت کشیدم.
- یک سال؟
بله. برای ثبت هر رکوردی باید برنامه‌ریزی داشته باشی. من یک سال تمام روی برنامه کار کردم. تمرینات بدن سازی و تکنیکی جدیدی انجام دادم تا رکوردم را افزایش بدهم که خدا را شکر موفق شدم و رکوردم شد 75/1.
- یک ماه قبل از اعزام تیم ملی دو و میدانی به مسابقات آسیایی دوحه تو هم یکی از اعضای اصلی تیم بودی، ولی در لحظات آخر، اسم تو از فهرست خارج شد!
بله. خیلی هم تمرین کرده بودم. من یکی از نفرات اصلی بودم، ولی نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد. گذشته‌ها گذشته. دلم نمی‌خواهد وارد مسایل حاشیه‌ای بشوم.
- مسایل حاشیه‌ای یعنی چه؟ فکر نمی‌کنی اگر تو به دوحه می‌رفتی، بهتر از بقیه نتیجه می‌گرفتی؟
یعنی این که من حق خودم می‌دانستم که به دوحه بروم ولی نشد. در مسابقات غرب آسیا که قبل از آسیایی دوحه برگزار شده بود، مدال طلا گرفته بودم. شاید اگر می‌رفتم، نتیجه هم می‌گرفتم.
- مدال هم می‌گرفتی؟
نه تا آن حد. فعلا برای ما هفتم، هشتم شدن هم یک موفقیت بزرگ است. حداقل تجربه‌ام بیشتر می‌شد. رقابت با قهرمان‌های آسیا، فرصت بزرگی است که همیشه پیش نمی‌آید.
- الان رکورد پرش ارتفاع چقدر است؟
در آسیا، 95/1. در دنیا هم 10/2.
- به رکورد آسیا می‌رسی؟
وای خدای من نه!
- چرا این قدر ناامید؟ حداقل بگو امیدوارم!
نه، ناامید نیستم. ولی شرایط را که می‌بینم می‌گویم نه. اگر امکانات ما هم مثل دیگر تیم‌ها بود، حتما قول می‌دادم که رکورد آسیا را هم می‌زنم. البته الان شرایط ما خیلی فرق کرده.
دو، سه سال پیش که اصلا می‌گفتم حرف رقابت را نزنید؛ حالا کمی امیدوارم.
- امکانات یعنی چه؟ سالن ندارید؟ لباس و وسایل ندارید؟
ما مربی خوبی داریم. ولی همیشه امکانات حرف اول را می‌زند. من برای تمرین جای مشخص و همیشگی‌ای ندارم. سه روز یک جا تمرین می‌کنم، سه روز بعد باید یک جای دیگر برای تمرین پیدا کنم. با این شرایط، اعصابم به هم می‌ریزد. بالاخره باید در یک فضای آرام تمرین کنم یا نه؟ این طوری فکرم هزار جا مشغول است، الا به تمرین کردن.
- حالا با این شرایط آخرین رکوردی که می‌توانی بزنی چقدر است؟
نمی‌توانم پیش‌بینی کنم. شاید آخر توانم یک متر و 85 سانت باشد.
- یعنی 10 سانت با نفر اول آسیا فاصله داری؟
باور کنید برای رسیدن به این رکورد هم چند سال باید تمرین کنم. اگر 85/1 بزنم، بهترین مقام را به دست می‌آورم. شاید سوم یا چهارم شوم.
- در مسابقات دهه فجر شرکت می‌کنی؟
بله. هدف اصلی‌ام درخشش در این مسابقات است. مسابقات داخل سالن بین‌المللی هم مهرماه سال آینده برگزار می‌شود که از حالا برای آن رقابت‌ها برنامه دارم.
- یک قهرمان پرش ارتفاع به غیر از تمرین، کار دیگری هم انجام می‌دهد؟
بله. درس هم می‌خوانم و دانشجوی تربیت‌بدنی هستم. آن طورها هم که فکر می‌کنید زندگی من فقط پرش نیست.
