به گزارش رویترز این اصول راهنمای جدید اصول قدیمی را که عمر 10 ساله داشت، و بر تشخیص و درمان ADHD در کودکان از شش تا 12 ماه متمرکز بود. اما اکنون پژوهشگران می‌گویند مشکلات رفتاری، بیش‌فعالی و مشکل در توجه ممکن است در سنین پایین‌تر بروز کند و ADHD اغلب تا سنین نوجوانی و حتی بزرگسالی ادامه پیدا میکند.
بر این اساس آنها توصیه می‌کنند متخصصان اطفال به دنبال یافتن ناتوانی‌های یادگیری، اضطراب و سایر مواردی باشند که ممکن است با ADHD همراه شوند. همچنین این آکادمی در بیانیه‌ای در نشریه Pediatrics می‌گوید رفتاردرمانی و دارودرمانی این کودکان باید بر اساس سن و شدت علائم آنها باشد.
بر اساس اطلاعات جمع‌آوری‌شده بوسیله مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌های آمریکا بین شش تا 9 درصد کودکان و نوجوانان به ADHD مبتلا هستند، و این بیماری در نوجوانان شایع‌تر از کودکان کمسن است.
اودی هنین از برنامه رفتاردرمانی شناختی کودکان بیمارستان عمومی ماساچوست در این باره می‌گوید: "خوشحالم که اصول راهنمای جدید ADHD در کودکان کم‌سن‌تر و نوجوانان در سنین بالاتر را هم به رسمیت می‌شناسد. به نظر من وجود ADHD در کودکان و نوجوانان در دو طرف طیف پایین و طیف بالای سنی نادیده گرفته می‌شد."
این اصول راهنما که پیش‌نویس آن بوسیله یک کمیته 14 نفری تدوین شده است، به متخصصان اطفال توصیه میکند به والدین، آموزگاران و سایر بزرگسالانی که در جماعات مربوط به رفتار کودکان یا مشکلات مربوط به مدرسه حضور دارند، مشاوره بدهند تا بتوانند در تشخیص‌شان از توصیفات آنها استفاده کنند، زیرا کودکان ممکن است همه علائم را هنگام حضور در مطب بروز ندهند.
اگر کودک مبتلا به ADHD تشخیص داده شود، والدین هم نقش مهمی در راهبردهای درمانی به خصوص در کودکان کم‌سن‌تر خواهند داشت.
نویسندگان این اصول راهنمای جدیدد توصیه می‌کنند که برای درمان کودکان چهار و پنج ساله به والدین تکنیک‌های آموزش داده شود تا به مدیریت رفتار این کودکان کمک شود، از جمله شیوه‌های تقویت مثبت و نادیده‌گرفتن یا استفاده از تنبیه کردن (منظور تنبیه بدنی نیست) در مقابل برخی از رفتارها در صورت لزوم. تنها در صورتی که این روش‌ها موثر واقع نشود، و علائم متوسط تا شدید ADHD ادامه پیدا کند، کودکان کمسن را باید دارودرمانی کرد.
راسل جی رمزی که دانشکده پرلمن دانشگاه پنسیلوانیا به تحقیق درباره ADHD مشغول است، گفت بسیاری از کودکان کم سن ممکن است در زمان‌هایی پرجنب و جوش باشند یا در تمرکز مشکل داشته باشند، اما برای آنکه تشخیص ADHD داده شود، رفتار کودک باید "باعث اختلال زندگی او" در محیط‌های متفاوت- در خانه، در مدرسه و در روابط با همسالان شود.
او می‌گوید تشخیص یک فرآیند است. ممکن است بتوان علائم را در کودکان پیش از سن مدرسه با غربالگری (بیماریابی عمومی) شناسایی کرد، اما این بیماری باید در طول زمان دنبال شود و مورد ارزیابی مجدد قرار گیرد تا معلوم شود تداوم دارد یا نه.
به گفته او در کودکان در سن مدرسه آموزگاران یا والدین می‌توانند با همان راهبردهای مورد استفاده برای کودکان در سن پیش از مدرسه رفتار درمانی انجام دهند. برخی از این کودکان نیز ممکن است نیاز به برنامه‌های آموزشی خاص داشته باشند، برای مثال در صورت انجام تکالیف خانه بوسیله آنها مدت زیادی طول می‌کشد، می‌توان مقدار آن را کمتر کرد.
داروهای محرک مانند ویوانز، ریتالین و کونسرتا هم به تنهایی و هم به همراه روش‌های رفتاردرمانی در این گروه سنی موثر بوده‌اند.
این گزارش می‌گوید این داروها دارای عوارض جانبی هستند، از جمله بی‌اشتهایی، مشکلات خواب و درد معده. کودکانی که برخی از علائم ADHD را دارند، اما تشخیص کامل بیماری در آنها داده نشده است، نباید دارو دریافت کنند.
نویسندگان این گزارش دارو درمانی و رفتاردرمانی انفرادی را برای نوجوانان مبتلا به ADHD توصیه می‌کنند. نویسندگان تاکید می‌کنند که پزشکان باید مراقب بروز نشانه‌های مربوط به سوءمصرف مواد یا الکل در این گروه سنی باشند- و اگر این مشکلات مربوط به سوءمصرف مواد ادامه یافت، باید به اولویت درمانی بدل شود.
بالاخره از آنجایی که ADHD ممکن است برای مدت طولانی ادامه پیدا کند، این اصول راهنما برقراری ارتباط میان خانواده‌ها، مدارس و پزشکان در درازمدت را برای کمک به درمان این عارضه ضروری می‌داند.
