ناصرالدین شاه، این کارخانه را پس از اولین سفرش به اروپا، به عنوان ارمغان سفر به ایران آورده بود.
در این کارخانه، دیگ‌های بزرگی قرار داشت که حامل گاز کاربیت بودند. این دیگ‌ها به وسیله لوله‌هایی به اندرونی متصل شده و به خیابان‌های ناصریه و ارک نیز گازرسانی می‌کردند.
بعدها، روشنایی این خیابان‌ها از بین رفت. اندرونی شاهی تا سال‌ها از این روشنایی بهره می‌بردند و تنها منبع روشنایی این خیابان و دارالخلافه، از این کارخانه تامین می‌شد.
کارخانه چراغ گاز، مجهز به دیگ‌های دردار و پیچ و مهره‌ای بود و گاز کاربیت در لوله‌ها جریان می‌یافت. سپس عده‌ای با مشعل روشن در خیابان‌ها می‌گشتند. ابتدا لوله اصلی آن به خیابان ناصریه، (ناصرخسرو) و خیابان دراندرون می آمد و توسط عده‌ای چراغچی روشن می‌شد. این ابداع قبل از اختراع چراغ برق بود.
خیابان چراغ گاز که از خیابان‌های پرتردد شهر تهران بود، همواره به دلیل وجود این کارخانه و نزدیکی آن به محل استقرار شاه، اهمیت ویژه‌ای داشت.
مظفرالدین شاه هنگامی که به روسیه سفر کرد نخستین کارخانه چراغ برق را خریداری کرد و در محل کارخانه چراغ گاز نصب شد. این کارخانه با ۴۰۰ کیلووات نیروی برق، قادر بود قسمتی از خیابان‌های تهران مثل لاله‌زار، شاه آباد، اسلامبول و چراغ برق را روشن کند.
نام خیابان نیز بعد از تولیدبرق، به خیابان چراغ برق و بعدها خیابان امیرکبیر تغییر یافت.
خیابان چراغ برق، حد فاصل میدان محمدیه و خیابان مولوی، از شمال شرقی به بازار بزرگ و از غرب به خیابان خیام منتهی می‌شود. این خیابان، (چراغ گاز سابق) یکی از 6 خیابان دارای سردر بود که از میدان توپ‌خانه منشعب می‌شد.
