به گزارش خبرگزاری فرانسه این فیلم که کالین فیرث در نقش شاه جرج چهارم دچار لکنت عصبی ظاهر می‌شود،داستان پذیرفتن اکراه‌آمیز مقام پادشاهی بوسیله او، پس از کناره‌گیری برادرش از سلطنت در سال 1936 را روایت می‌کند.
در این فیلم که فیلمنامه ان را دیوید سیدلر نوشته و تام هوپر آن را کارگردانی کرده است، جفری راش نیز در نقش لیونل لوگ، یک درمانگر غیرمعمول استرالیایی که به شاه جرج کمک می‌کند، بر لکنتش غلبه کند، ظاهر می‌شود.
تام هوپر در مراسم افتتاحیه نمایش فیلم گفت: "آن دوره لحظهای جذاب بود، که در آن می‌توانید چگونگی تحول نهادهایی مانند سلطنت و نحوه اعمال رهبری‌شان بوسیله رسانه‌های جمعی را مشاهده کنید."
"بیست سال پیش از آن، پادشاه بودن هنوز یک چیز بصری بود. تا زمانی که شما با ظاهری مناسب روی اسب سوار بودید یا می‌توانستید از کالسکه یا از بالکون برای مردم دست تکان دهید، همه چیز خوب به نظر می‌رسید، و می‌توانستید نقش خود در مراسم را اجرا کنید."
"اما ناگهان جرج با لحظهای روبه‌رو می‌شود که پادشاه بودن به معنای لزوم صحبت برای مردم از طریق رادیو برای 58 کشور جزو امپراتوری بریتانیای آن زمان بود."
لکنت زبان می‌تواند پیامدهای عاطفی شدیدی مانند اضطراب، انزوای خودخواسته، شرم یا استرس داشته باشد، و در مورد شاه جرج، با به قول مردم برتی، او اصلا نمی‌خواست پادشاه بشود.
هوپر می‌گوید: "در این هنگام بسیاری از مردم انتظار سخنرانی از پادشاه را داشتند، که از لحاظ عاطفی با آن ارتباط برقرار کنند و مهم‌تر از همه جنگ جهانی دوم هم داشت شروع می‌شد."
در مقابل مردم سخنرانی‌های آدولف هیتلر را شنیده بودند که "درخشان و آتشین بودند و به روانی ادا می‌شدند"، در حالیکه پادشاه انگلیس "در صحبت روزمره‌اش هم دچار لکنت بود."
هلنا بونهام کارتر و گای پیرس از دیگر بازیگران این فیلم هستند.
رقیب فیلم "سخنرانی پادشاه"، فیلم "کلاس اولی" ساخته جاستین چادویک، بود. این فیلم درباره پیرمردی 84 ساله در کنیا است که پس از آنکه دولت تحصیلات را رایگان اعلام می‌کند، به دنبال درس خواند می‌رود- مزیتی که او در دوران جوانی هنگامی که در تلاش برای آزادی کنیا از سلطه استعماری بریتانیا بود از آن محروم مانده بود.
جشنواره فیلم تورونتو بزرگترین جشنواره سینمایی آمریکای شمالی است و به خاطر حضور گسترده رسانه‌ها به طور معمول محلی برای تبلیغ استودیو‌ها و پخش‌کنندگان فیلم‌های در انتظار دریافت جایزه اسکار است.
جشنواره تورونتو بر خلاف جشنواره‌های کن و برلین، جایزه هیات داوران ندارد.
