خازنی از 5سالگی نواختن سه‌تار و از 7سالگی نواختن تار را شروع کرده‌است. در سن 8سالگی نزد کیوان ساکت نوازندگی تار را ادامه داد. به‌تدریج به نوع ساز‌زدن کیوان ساکت علاقه‌مند شد. او درباره این آلبوم می‌گوید: «سال‌ها نزد کیوان ساکت ساز می‌زدم. به‌تدریج به ذهنیت و فکر او که نو و امروزی بود، علاقه پیدا کردم. چند سال روی اتودهای او تمرین می‌کردم. بعد از مدتی سعی کردم که اتودهای جدیدی را آهنگسازی کنم.»
خازنی در 15 سالگی اتودهایی از خودش را تمرین می‌کرد و روزی 10 تا 15ساعت برای زدن هر اتود وقت می‌گذاشت.
او با سازهای متعددی این کار را ادامه داد. ترکیبی از پیانو- تار، تار-گیتار کلاسیک، گیتار- قانون و سازهای دیگر:«سازها را کنار هم گذاشتم. تار شخصیت ملودی پرداز دارد و در کنار پیانو آنچه مدنظرم بود را جواب داد. بعد از تجربه و اتودهای متعدد به این نتیجه رسیدم که این اتودها را به شکل آلبوم در بیاورم.»
7 قطعه آلبوم شوخی از بین 40قطعه انتخاب شده‌است. نام آلبوم براساس قطعه اول انتخاب شده‌است. خازنی درباره اسم این آلبوم می‌گوید: «این اثر با توجه به سبک نواختن در نواختن تار برای من آهنگساز اثری متفاوت است.
در انتخاب اسم آلبوم به این فکر نکردم که ممکن است این اسم، آلبوم را زیر سؤال ببرد. در حقیقت به این کار با نگاه سنتی نگاه نکردم بلکه سعی کردم با نگاه مدرن نگاه کنم و به همین دلیل این اسم را انتخاب کردم.»
این آلبوم علاوه بر اینکه به کیوان ساکت تقدیم شده‌است، یاد‌آور کارهای کیوان ساکت هم هست؛ یعنی برخلاف آنچه در مقدمه آلبوم در نوآوری آورده شده‌است، مخاطبان موسیقی این شکل تلفیق را در کارهای کیوان ساکت دیده‌اند.
شاید بتوان گفت که این کار در ادامه کارهای کیوان ساکت است. خازنی نظر دیگری درباره نوآوری دارد: «برای نخستین بار از تارانتلا (از شناخته‌ترین فرم‌ها در موسیقی ایتالیا) برای نواختن تار استفاده شده‌است؛ یعنی من این فرم را برای تار ترجمه کردم و براساس آن آهنگسازی کردم؛ همچنین استفاده از پیانو که وام گرفته از موسیقی جاز است و تار راهمراهی می‌کند. از طرف دیگر از گام منسوخ شده موسیقی کلیسایی استفاده کردم. به عبارت دیگر من این گام را برای تار بازسازی کردم که این نکات گفته شده، برای نخستین بار اتفاق افتاده‌است.»
گرچه نوآوری در موسیقی ردیفی ایران با مخالفت و موافقت روبه‌رو بوده است اما خازنی می‌خواسته که محصول نهایی زاییده افکار و اندیشه‌های خودش باشد: «همیشه در طول تاریخ هنر چه در ایران و چه در دنیا، با نوآوری مخالفت شده‌است. از زاویه یک فرد سنتی، سنت تغییرناپذیر است و باید به آن نگاهی را داشت که از ابتدا بوده‌است.
اما نواندیشان و نوآوران معتقدند که اثری که برای 100سال پیش ساخته شده، متعلق به همان دوره است و براساس نیازهای آن دوره نوشته شده‌است. براساس این نگاه اگر قرار باشد که برای اجتماع امروزی استفاده شود باید براساس نیاز اجتماع امروزی تغییر کند.»
