شرق آفریقا، میزبان بزرگ‌ترین خشکسالی

در دشت‌های منطقه مارسابیت گرما آن‌قدر شدید است که بوته‌های خاردار بدون برگ در اثر کمبود آب پژمرده و زردشده و لرزان به‌نظر می‌رسند. لاشه‌هایی ازگاو، گوسفند و شتر که بر اثر تابش شدید خورشید خشک و به شکل نیم سوخته در آمده‌اند در هر سو به چشم می‌خورند. سیریدوا باسلی(گزارشگر)، فارغ از مصایب مردم منطقه در امتداد مسیری که از اجساد متلاشی شده حیوانات پر شده، قدم می‌زند. یکی از افراد قبایل در آرزوی یافتن آب با گله‌‌اش از نزدیکی او عبور می‌کند. این مرد چندین فصل را در محل زندگی خود ساکن بوده اما اکنون او می‌داند که مدت 3سال است باران نباریده و کمبود بارندگی به معنای از دست دادن چراگاه است.

از تعداد 200 راس دامی که او داشته، اکنون فقط 40 راس آن باقی مانده‌اند و اینها نیز روز به روز کمتر می‌شوند. از قبل از استقلال کنیا او هرگز خشکسالی به این شدت ندیده است. او می‌گوید: اگر من جوان بودم دنبال کارهای پردرآمد می‌رفتم ولی افسوس که پیر شده‌ام و ممکن است همراه با دام‌های خود بمیرم.در امتداد شرق آفریقا رودخانه‌ها، چراگاه‌ها و مزارع بر اثر خشکسالی در حال نابودی است و قحطسالی و گرسنگی جان میلیون‌ها نفر را تهدید می‌کند.

کنیا بزرگ‌ترین قطب اقتصادی کشور‌های منطقه است. رودخانه‌های این کشور که زمانی بزرگ‌ترین منبع تامین انرژی بودند در حال خشک شدن هستند و انرژی برق در شهر‌های کنیا سهمیه‌بندی شده است.خشکسالی برای عشایر کنیا واژه جدیدی نیست و دردوران قبل نیز با کمبود بارندگی در یک منطقه، آنها به محل دیگری که بارندگی بیشتری داشت کوچ می‌کردند و از این راه کمبود‌های خود را جبران می‌کردند؛ اما با خشکسالی بی‌سابقه‌ای که در سال‌های اخیر اتفاق افتاده این روش ازبین رفته و حتی شترها نیز از تشنگی هلاک می‌شوند.  در شمال کنیا رقابت برای تهیه آب، مراتع و بقای احشام به کشمکش و درگیری‌های قومی تبدیل شده است.

یورش‌های احشام به قلمرو دیگران همیشه نمادی از فرهنگ عشایر بوده است اما هنگامی‌که جنگ بقا شدت می‌گیرد ابزارهای مرگ نیز افزایش می‌یابد. از ماه ژانویه گذشته تا به حال تعداد 65 نفر در ناحیه تورکانا  بر اثر درگیری کشته شده‌اند. باتوجه به اینکه کنیا مدت 3 سال است که به این بلای طبیعی مبتلا شده مردم با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند و سازمان ملل هم به‌علت پرداخت نشدن حدود نیمی از بودجه خود از طرف اعضا، آمادگی لازم را جهت کمک‌های بشر دوستانه به افراد آسیب دیده از دست داده است. گروه‌های مددکار بین‌المللی نیز به خاطر کمبود امکانات مالی دست و بالشان بسته است.

کمبود فراورده‌های کشاورزی به معنای گران شدن قیمت مواد غذایی است و دولت کنیا به خاطر نبردهای همیشگی قبایل و رشوه‌خواری و فساد داخلی فلج شده است. هیچ‌کس قادر نیست مقدار بارانی را که مورد نیاز است به کشور بازگرداند؛ اما سازمان‌های طرفدار محیط‌زیست می‌کوشند تا با جلوگیری از تخریب بیشتر محیط‌زیست، آب رفته را به جوی باز گردانند!

 Independent.com