به گزارش هلث‌دی نیوز بررسی فاز دو بالینی در این کارآزمایی شامل 39 نفر می‌شد که به طور تصادفی یا 10، 20، 50 یا 100 میلی‌گرم تاسیملئتون یا دارونما دریافت کردند.
این افراد برای هفت شب تحت پایش قرار گرفتند- سه شب به عنوان خط پایه، سه شب پس از پنج ساعت پیش‌رفتن چرخه خواب - بیداری با دریافت دارو قبل از خواب، و یک شب پس از درمان.
کارآزمایی فاز سه بالینی شامل 411 نفر می‌شد که در یک کلینیک خواب با پنج ساعت پیش‌بردن چرخه خواب - بیداری در آنها بیخوابی گذرا القا شد. این افراد نیز یا 20، 50، یا 100 میلی‌گرم تاسیملتئون یا دارونما 30 دقیقه پیش از وقت خواب دریافت کردند.
بیماران در این کارآزمایی‌های بالینی مورد پایش قرار گرفتند تا کارآیی خواب (میزان خواب واقعی در زمان درازکشیدن در بستر) و زمان تاخیری خواب (زمانی که طول می‌کشد تا فرد خوابش ببرد) آنها معین شود.
به گفته این پژوهشگران تاسیملئتون (یک داروی آنالوگ هورمون ملاتونین) در مقایسه با دارونما، کارآیی خواب بهبود بخشید و زمان تاخیری خواب را کاهش داد. آنها همچنین دریافتند که بیمارانی که تاسیملتئون دریافت می‌کردند جابه‌جایی زودتر در ریتم پلاسمایی ملاتونین نشان دادند.
این یافته‌ها در نسخه آنلاین و شماره آینده چاپی نشریه پزشکی لانست منتشر شده است.
پژوهشگران آمریکایی و استرالیایی که این پژوهش را انجام داده‌اند، در بخش خبری نشریه در این باره می‌گویند: "تولید داروهای آنالوگ هورمون ملاتونین که به طور اختصاصی گیرنده‌های ملاتونین در بدن را تحت تاثیر قرار می‌دهد، همچنین به ما کمک خواهد کرد که بیشتر درباره نقش هورمون ملاتونین در تنظیم خواب بدانند."
آنها این چنین نتیجه‌گیری می‌کنند: "تاسیملئتون با بهبودبخشیدن به زمان تاخیری خواب و حفظ خواب به همراه تغییر در ریتم‌های شبانهروزی، بالقوه می‌تواند برای درمان بیماران دچار بیخوابی گذرا همراه با اختلالات خواب ناشی از تغییر ریتم شبانهروزی از جمله در افراد مبتلا به جت‌زدگی، یا افرادی که در شیفت شب یا شیفت‌های زودهنگام بامدادی کار می‌کنند، به کار رود."
