صالح یا اصلح؟

 اما اینکه چه کسانی انتخاب می‌شوند، نیست!! برای تقویت این پندار احتمال دارد این‌گونه نیز استدلال شود که تمام نامزدهایی که نام آنان اعلام شده و در گردونه رقابت قرار گرفته‌اند، از فیلتر مراجع قانونی و از جمله شورای نگهبان، گذشته‌اند. به عبارت دیگر قرار گرفتن نام افراد در لیست نامزدها نشانه آن است که همه آنها دارای «صلاحیت» بوده‌اند که «تأیید» شده‌اند، پس چه فرقی دارد که به کدام‌یک از آنان رأی دهیم؟
این پندار از پایه، نادرست است؛ چرا که اگر هم احتمال خطا، احتمال دست نیافتن به اسناد و مدارک و سایر احتمال‌های مشابه را نادیده بگیریم، توجه به این نکته ضرورت دارد که هیأت‌های اجرایی، هیأت‌های نظارت و بالاخره شورای نگهبان تنها وجود صلاحیت‌های حداقلی را بررسی، تأیید و اعلام می‌کنند؛ در حالی که رأی‌دهندگان باید دارندگان حداکثر صلاحیت‌ها را انتخاب کنند. فرض اولیه آن است که نام افرادی اعلام شده که «صالح» هستند؛ اما به حکم عقل و شرع مردم باید به «اصلح» رأی دهند.هیچ منطقی اجازه نمی‌دهد که با وجود «خوب‌ترین»ها به افراد «خوب» بسنده کنیم. اگرچه آموزه‌های دینی «خوب»ها را ملزم به کناره‌گیری به نفع «خوب‌ترین»ها می‌کند، اما حتماً همه آنها که در چرخه انتخاب باقی مانده‌اند، تصور کرده‌اند که جزو «خوب‌ترین»ها هستند و به همین دلیل است که کنار نمی‌روند. اما این نافی وظیفه ما برای ارزیابی نامزدها و رافع تکلیف رأی‌دهندگان به گزینش «اصلح» نیست. همین جا باید این نکته را هم افزود که عدم اعلام نام برخی داوطلبان را لزوماً نباید به عدم صلاحیت آنان ترجمه کرد. آری، برخی فاقد صلاحیت بوده‌اند، اما بسیاری نیز به دلیل عدم احراز معرفی نشده‌اند. چه بسا افراد محترمی که حتی به دلیل نقص مدارک یا عدم شناسایی موفق به حضور در صحنه رقابت نشده‌اند. مردم و همه ما باید با در نظر گرفتن این نکته ظریف حرمت و حقوق آنان را پاس بداریم. ولی به هر حال دایره انتخاب ما محدود به اسامی اعلام شده است. باید دید در میان آنها، بهترین‌ها چه کسانی هستند و دارای چه مشخصاتی‌اند؟ یافتن پاسخ این پرسش یک وظیفه بزرگ ملی و دینی است که ملت ما این روزها به آن می‌اندیشد. به راستی اصلح کیست؟