کلانتری: محیط زیست ایران قربانی ندانم کاری‌‌های چند دهه است

به گزارش ایرنا، عیسی کلانتری در جلسه هم‌اندیشی با اعضای کمیسیون کشاورزی، آب و منابع طبیعی که با حضور نمایندگان مجلس در این سازمان برگزار شد، افزود: با توجه به جایگاه محیط زیست در جهان، آنچه در کشور ما دیده می‌شود در واقع از بین رفتن محیط زیست است و تا زمانی‌که مسئولان متوجه عمق فاجعه نشوند، همچنان محیط زیست از بین خواهد رفت.

معاون رییس جمهوری با اشاره به سابقه فعالیت خود در حوزه محیط زیست، گفت: کتمان کردن واقعیت‌ها چه نقاط ضعف و چه قوت، باعث تضییع حقوق کارکنان و مانع پیشبرد دستگاه به سمت بهبود می‌شود.

وی اظهار داشت: از دهه 60 با توجه به علاقه شخصی به محیط زیست، به دنبال راه چاره برای وضعیت محیط زیستی کشور بودم، با توجه به مشاهدات شخصی، سازمان را دستگاهی ضعیف می‌دانستم اما این امر بر سازمان مشتبه شده بود که دستگاه قدرتمندی است.

وی با اشاره به مشکلات موجود در سازمان محیط زیست که مبنایی برای مشکلات زیست محیطی کشور شده است، گفت: یک ماه پس از حضورم در سازمان محیط زیست، دیدم که اوضاع بیش از آنچه از بیرون دیده می‌‌شود نیاز به رسیدگی دارد به خصوص در مقایسه با اهمیت محیط زیست در سطح جهانی و آنچه در تمام دنیا انجام می‌شد، ما تنها شبحی از محیط زیست بودیم، حتی برخی از مدیران سازمان به شرح وظایف‌ خود آگاه نبودند و البته نمی‌پذیرفتند که ضعف وجود دارد، از کوچک‌ترین اظهارنظر محیط زیستی ابا داشتند و نمی‌خواستند قبول کنند که توان این کار را ندارند.

کلانتری در ادامه با اشاره به تلاش برای رفع مشکل در حوزه سازمان محیط زیست، گفت: برای برطرف کردن مشکل، اول باید به ضعف‌های خود واقف می‌‌شدیم و ضعف علمی، فنی و عدم توان استفاده از اختیاراتی را که داشتیم، می‌شناختیم. آنچه دیده می‌شود این است از آنچه داشتیم هم درست استفاده نکرده‌ایم.

وی افزود: بزرگ‌ترین مشکل ما در سازمان این بود که بفهمیم چیزی نمی‌دانیم و فهمیدن این موضوع زمان برد، حدود 10 ماه طول کشید تا آقایان و خانم‌های سازمان متوجه شوند که مسائل پیش ‌پا افتاده زیست محیطی در این سازمان بدون متولی است، البته جوسازی‌‌های کاذب هم داشتیم، سعی کردیم با فعالیت‌های مختلف مشکلات را حل کنیم، با برون‌سپاری و تعامل با دانشگاه‌ها، آموزش درونی و جایگزینی نفرات، بیش از 40 درصد موفق شدیم، البته تا رسیدن به شرایط ایده‌آل هنوز راه زیادی داریم.

معاون رئیس جهموری در ادامه با اشاره به نبود افراد متخصص در حوزه‌‌های مورد نیاز سازمان، گفت: به‌ عنوان مثال، در سازمان محیط زیست یک نفر متخصص هوا وجود ندارد و نداشت، این در حالی است که برای نوشتن آیین‌نامه‌های قانون هوای پاک که ابلاغ هم شده در سازمان مشکل وجود داشت، به ناچار برای ابتدایی‌ترین موضوعات نیز دست به دامان مهندسان مشاور و دانشگاه‌ها شدیم.

وی در ادامه با تاکید بر نیاز سازمان به بحث آموزش تخصصی، گفت: در بیش از 50 دانشگاه کشور دانشکده محیط زیست وجود دارد، سازمان محیط زیست نیز دانشکده‌‌ای به‌ موازات آنها ایجاد کرده که مهندس مکانیک تربیت می‌کند! در صورتی ‌که ما باید محیط ‌بان تربیت کنیم.

کلانتری ادامه داد: 50 درصد کارکنان سازمان محیط ‌بان‌ها هستند، افرادی که دیپلم دارند و فقط یک هفته آموزش دیده سپس به پاسگاه معرفی می‌شوند. این افراد با این سطح از آموزش به مسائل اجتماعی و زیست محیطی مسلط نیستند. فقط تیراندازی یاد می‌گیرند، در نتیجه یا می‌کشند یا کشته می‌شوند.

کلانتری با اشاره به اختیارات موجود در سازمان و حجم کارهای باقی‌ مانده، گفت: در این سازمان امضاهای طلایی بود که در هیچ جای دولت وجود نداشت با این ‌حال برخی طرح‌ها در سازمان 14 سال متوقف مانده بود، از معاونان خواستم طی 5 ماه تمام طرح‌ها تعیین تکلیف شوند، بر اساس قانون برنامه ششم توسعه نیز دو ماه زمان برای تعیین تکلیف طرح‌ها لازم بود که ما در 45 روز آن را انجام دادیم.

وی در ادامه به اهمیت حضور سازمان محیط زیست در مجامع بین‌المللی اشاره کرد و گفت: باید به ‌موازات وزارت خارجه در مجامع بین‌المللی فعالیت کنیم، قانون حفاظت از محیط زیست از سال 1373 در دنیا الزامی شده اما در کشور ما جایگاهی ندارد.

کلانتری گفت: آب، موضوع اصلی محیط زیست کشور است اما دریغ از یک کارشناس آب در سازمان محیط زیست، محیط زیست هیچ جایگاهی در تصمیم‌گیری مسائل آب کشور نداشته و همه پروژه‌ها به ما تحمیل‌شده بود. برای مثال، سد را می‌‌ساختند پس از پایان ساخت، از ما گواهی می‌‌خواستند که بگویند از لحاظ قانونی بی‌اشکال است.

وی در ادامه با اشاره به موضوعات محیط زیستی نادیده گرفته ‌شده است، افزود: حتی یک مورد حقابه برای محیط زیست کشور تعریف ‌نشده بود، امروز گرفتار گرد و غبار و خشکی تالاب‌هایی هستیم که قبلا هیچ جایگاهی در تصمیم‌گیری‌ها نداشتند. تقریبا تمام سرمایه‌‌گذاری‌ها، بدون پیوست زیست محیطی بود. به عنوان مثال عسلویه محل زندگی هیچ جنبنده‌ای نیست اما 120 میلیارد دلار در عسلویه سرمایه‌گذاری شده و 35 هزار نفر در آنجا زندگی می‌کنند که در حریم 10 متری‌ آنها پالایشگاه است. این افراد از ابتدایی‌‌ترین حقوق انسانی محروم هستند، همه به این خاطر است که از ابتدا این مشکلات را نپذیرفتیم و دنبال حل آنها نرفتیم.