پسوندهای اینترنتی جدید از اواسط 2008 می‌آیند

آژانس دیده‌بانی نام‌های اینترنتی، زیرمجموعه شرکت مسئول  واگذاری نام و اعداد (IP) یا همان ICANN پس از سال 2000  برای اولین بار طی یک فراخوان عمومی از تمام کاربران و شرکت‌ها خواسته تا نظرات خود را برای این شرکت ارسال کنند تا پسوندهای جدید هرچه جامعتر و مفیدتر ایجاد و در دسترس عموم قرار گیرد.
از سال 2000 به بعد تنها نام‌هایی به لیست این شرکت اضافه شد که مختص یک صنعت یا نام جغرافیایی بود مانند .Fr که مخصوص کشور فرانسه می‌باشد.
نام دامنه و پسوند آن جزو ارکان اصلی یک وب ‌سایت می‌باشد که با استفاده از آن کامپیوترهای دیگر می‌توانند آن را یافته و یا به آن ای میل ارسال کرده و یا دریافت کنند. البته عمده این وظایف بر عهده IP یا عدد منحصر به فردی است که این شرکت در اختیار هر سایت قرار می‌دهد( به صورت اجاره چند ساله)،  اما بدیهی است حفظ کردن این اعداد برای کاربران امری غیر قابل انجام و غیر ممکن خواهد بود. به همین دلیل با اختصاص یک نام قابل فهم به هر سایت( نام دامنه و پسوند)، کاربران می‌توانند این اسامی را راحتتر به خاطر بسپارند. پیروی کردن این نام‌ها از یک سری اصول خاص نیز باعث می‌شود که کاربران در مواردی بتوانند سایت مورد نظر خود را از روی حدس و گمان به دست آورند.
 نام سایتها از سه بخش تشکیل می‌شود که قسمت اول و مهمترین آن، پسوند آن است. پسوندها نمایانگر نوع فعالیت یا مکان جغرافیایی سایت و یا ... می‌باشند. به عنوان مثال پسوند .com مخصوص سایت شرکتهای تجاری ، .org مخصوص ارگان‌های دولتی و خصوصی ، .net مخصوص شبکه‌های مختلف ، .info  مخصوص ارگانهای آموزشی، .ir مخصوص کشور ایران، .cn  مخصوص کشور چین و ... می‌باشند.
قسمت دوم نام سایت است که عموما نشاندهنده نام ارکان یا شرکت یا موسسه می‌باشد. بدیهی است شرکتها می‌بایست این نام را برای خود هرچه سریعتر رزرو کنند در غیر این‌صورت افراد سودجو می‌توانند با کرایه آن، از شرکت مذبور اخاذی کنند. البته برای رفع این مشکل در چند سال اخیر شرکتهای معتبر جهان با ارائه گواهینامه خود می‌توانند به ثبت نام بپردازند و به همین دلیل افراد سودجو کمتر  توانسته‌اند به اخاذی از آنها بپردازند ولی این مشکل برای شرکتهای معمولی و افراد مشهور همچنان پابرجاست.
قسمت سوم نام یک سایت، نمایانگر نوع سرویس ارائه شده توسط آن سایت می‌باشد. به عنوان مثال شایع‌ترین آن سرویس WWW است که همان سرویس مولتی‌مدیا  است که همه ما از آن استفاده می‌کنیم. پیش از آن و در سالهایی که اینترنت تنها به صورت متن ارائه می‌شد، این سرویس به نام Gopher معروف بود پس برای استفاده از سایت یاهو مجبور بودیم به این شکل آدرس آن را بنویسیم: Gopher.Yahoo.com  . البته این سرویس دیگر ارائه نمی‌شود اما سرویس‌های دیگری نظیر Ftp  وجود دارد که برای ارسال و دریافت فایل به سایتها مورد استفاده قرار می‌گیرد. به این ترتیب هنگامی که نام یک سایت را وارد می‌کنید برای یافتن سایت مورد نظر شما از سمت چپ شروع کرده و با تحلیل پسوندی که وارد کرده‌اید( مثلا .com) به سراغ سرور DNS مخصوص .com خواهد رفت و مابقی پسوندها دیگر از لیست جستجو خارج می‌شوند. پس از آن به دنبال نام سایت خواهد بود( به عنوان مثال Yahoo) در صورت پیدا کردن IP‌آن مشخص شده و به سمت کامپیوتری که سرور  یاهو است سوق داده می‌شوید( برخی از سایتهای بزرگ نظیر یاهو به دلیل مشترکان بسیار، سرورهای زیادی را در مناطق مختلف جهان قرار داده‌اند که همه با هم یکسان یا Synch هستند و شما با توجه به موقعیت جغرافیایی به نزدیکترین سرور فرستاده خواهید شد.) در مرحله آخر نوع سرویس مشخص می‌شود که همان www   یا Ftp  و .... خواهد بود و به اجرا در خواهد آمد. بدیهی است این پروسه در کمتر از چند ثانیه انجام شده و شما متوجه آن نخواهید شد. به همین دلیل نام سایتهای اینترنتی به نامهای دی‌ان‌اسی معروف شده‌اند. سرور DNS در واقع وظیفه اختصاص و ارتباط یک IP منحصر به فرد به یک آدرس اینترنتی را برعهده دارد.
همانطور که مشخص است قسمت پسوند نام دامنه مهمترین قسمت یک آدرس اینترنتی محسوب می‌شود که مدیریت آن بر عهده شرکت ICANN می‌باشد.
در سال 1998 دولت آمریکا مجوز ایجاد پسوند اینترنتی را برای کشورهای دیگر صادر کرد و طی آن در سال 2000 شرکت ICANN هفت پسوند مختلف را ایجاد کرد. از بین این پسوندها فقط .biz  و .info جنبه جهانی پیدا کرد و مابقی محدود به استفاده در  آمریکا گردید. در سال 2004 این شرکت با راه‌اندازی نرم‌افزار جدیدی موفق گردید شش پسوند جدید مانند .asia ، .travel، .mobi، .tel ، .jobs و .cat را به کاربران ارائه کرد.
برخی از منتقدان ICANN  در جهان بر این عقیده هستند که این شرکت در ارائه پسوندهای اینترنتی جدید بسیار کند عمل کرده و یا در برخی موارد سلیقه‌ای عمل می‌کنند و باعث بروز مشکل برای کاربران و شرکتها می‌گردند. برخی دیگر نیز این روند ICANN  را مثبت دانسته زیرا اعتقاد دارند ارائه پسوندهای پیشتر، جرایم و سوء استفاده‌های اینترنتی را افزایش می‌دهد، به همین دلیل با محدود کردن آنها می‌توان کنترل بیشتری بر آنها داشت.
کمیته‌ای در شرکت ICANN  مسئول رسیدگی به درخواست‌ها گردیده تا پسوندهای جدید را پس از بررسی به هیئت مدیره این شرکت ارائه و در صورت تائیید به استفاده عموم برسد. به نظر می‌رسد این پروسه تا ماه ژوئن یا آگوست 2008 به طول انجامد. این اسامی و پسوندها تماما به زبان انگلیسی خواهند بود.
لازم به ذکر است شرکت ICANN قرار بود تا پایان سال گذشته میلادی راهکاری را برای مدیریت سایتهای غیر انگلیسی ارائه کند ولی موفق به این کار نشده است. در مورد سایتهای غیر انگلیسی ابهامات بسیاری وجود دارد از جمله اینکه چه پسوندهایی متعلق به چه کشورهایی است و یا اینکه تشخیص غیر اخلاقی بودن یا توهین‌آمیز بودن سایتهای غیر انگلیسی زبان بر عهده کیست؟

Rasouli@Hamshahri.org