جمعیت شهری با سرعت زیادی به‌ویژه در کشورهای کمتر توسعه‌یافته روبه افزایش است و پیش‌بینی می‌شود تا سال 2020 نزدیک به 70 درصد جمعیت جهان در شهرها مستقر شوند.
شدت یافتن روزافزون گستردگی و پیچیدگی مسائل شهرها نشان‌دهنده ضرورت ایجاد تغییرات زیادی در ساختار مدیریت شهری می‌باشد.
وب‌سایت: همایش
به عبارتی رهیافت‌ها و روش‌های برون‌رفت از ناپایداری شهرنشینی بر ظرفیت‌سازی و توانمندسازی مدیریت نوین شهری تأکید کرده است.
نیم نگاهی به وضعیت مدیریت شهری در ایران نیز نشان می‌دهد که بنا به دلایلی همچون تمرکزگرایی، اقتصاد مبتنی بر نفت، برون‌زا بودن برنامه‌ها و طرح‌های شهری و ... مدیریت یکپارچه شهری کمتر در کشورمان حاکم بوده است.
با توجه به چنین روندی و به منظور گره‌گشایی مسائل عنوان شده، استفاده از الگوهای مطلوب مدیریت شهری که از آن تحت عنوان «حکمروایی خوب شهری» یاد می‌شود ضروری است.
حکمروایی خوب شهری به عنوان الگویی مردم‌سالار از جمله مفاهیمی است که با مشارکت شهروندان و تغییر نقش و کارکردهای مدیریت محلی همراه است.
در واقع حکمروایی خوب شهری بر کاهش فاصله بین شهروندان و مدیران و همچنین افزایش نقش شهروندان در اداره امور شهرها و چگونگی تحقق مدیریتی کارا و بهینه با زمینه توسعه مردم‌سالاری و عدالت تأکید دارد.
زیست‌بوم سازمان ملل در سال 2006، حکمروایی خوب شهری را مجموعه روش‌های برنامه‌ریزی و مدیریت امور عمومی شهر از جانب افراد، نهادهای عمومی و نهادهای خصوصی تعریف می‌کند. یعنی حکمروایی خوب شهری، نهادهای رسمی و همچنین اقدامات غیررسمی و سرمایه اجتماعی شهروندان را نیز در بر می‌گیرد.
با توجه به چنین مفهومی، شهرداری تهران به‌منظور ارائه بهتر خدمات خود و مدیریت اثربخش شهری نیازمند استفاده از الگوی بومی حکمروایی خوب شهری است.
تحقق چنین الگویی نیازمند همفکری و تشریک مساعی متخصصان و صاحبنظران علمی و حرفه‌ای در حوزه‌های مختلف شهری است که همایش حاضر نیز در همین راستا برنامه‌ریزی شده است.
از این رو از تمامی اندیشمندان، اساتید و محققان گرامی دعوت به عمل می آید تا با ارائه مقالات علمی خود بر غنای این همایش بیافزایند.
