دانشمندان در آزمایش‌ها نشان دادند میزان کم ویتامین D نمی‌تواند التهاب را مهار کند.در حالی که میزان مناسب و توصیه شده آن توانایی مهار التهاب را دارد.
این بررسی نقش ویتامین D را در زنجیره‌ای از رویدادهای سلولی از اتصال به DNA از طریق مسیر سیگنال دهی خاص، گرفته تا کاهش پروتئین‌هایی که التهاب را هدف قرار می‌دهند، تشریح می‌کند.
افراد مبتلا به بیماری‌های التهابی مزمن مانند آسم، آرتریت و سرطان پروستات که کمبود ویتامین D دارند، می‌توانند از مصرف مکمل‌های ویتامین D بهره‌مند شوند تا میزان این ویتامین در بدن آنها به بالای 30 نانوگرم بر میلی لیتر برسد.
محققان سازوکار خاصی را بررسی کردند که ویتامین D می‌تواند با استفاده از آن در زمینه ایمنی بدن عمل کند.
دانشمندان گلبول‌های سفید خون انسان را با میزان مختلفی از این ویتامین کشت و سپس آنها را در معرض لیپوپلی ساکارید (LPS) قرار دادند.
(LPS) مولکولی است که در لایه خارجی دیواره باکتری‌های که موجب واکنش التهابی شدید می‌شود، وجود دارد.
سلول‌هایی که بدون ویتامین D و یا در محلول حاوی 15 نانوگرم بر میلی لیتر ویتامین D کشت داده شدند میزان زیادی 'سیتوکین IL-6' و 'TNF-alpha ' تولید کردند که اینها عوامل مهمی در بروز واکنش التهابی هستند.
از سوی دیگر سلول‌هایی که با 30 نانومتر بر میلی لیتر ویا بیشتر ویتامین D کشت داده شدند به طور چشمگیری واکنش کمتری به LPS نشان دادند.
بیشترین میزان مهار التهاب با مصرف 50 نانوگرم بر میلی گرم به دست آمد.
محققان با یک سری آزمایش‌های پیچیده، موقعیت‌های جدیدی را یافتند که در آن گیرنده ویتامین D مستقیما به DNA می‌چسبد و ژنی موسوم به MKP-1 را فعال می‌کند.
این ژن قادر است در التهاب ایجاد شده توسط LPS مداخله کند و آن را کاهش دهد.
