نکات اصلی گزارش IPCC درباره گرمایش جهانی را به نقل از آسوشیتدپرس در زیر می‌آ‌ید:
1- و جود پدیده گرمایش جهانی "قطعی" است. درجه حرارت کره زمین در 100 سال گذشته 1.3 درجه فارنهایت (0.72 سانتی‌گراد) افزایش یافته است. یازده سال از 12 سال اخیر از گرمترین سال‌ها از سال 1850 بوده‌اند.سطح دریاها به اندازه هفت صدم اینچ در هر سال از سال 1961 بالا آمده است.
2- در صورتی که دمای کره زمین به اندازه 2.7 درجه فارنهایت افزایش یابد، حدود 20 تا 30 درصد همه گونه‌های گیاهی و جانوری با خطر انقراض روبه رو می‌شوند. اگر این میزان افزایش به اندازه 6.3 درجه فارنهایت باشد، بین 40 تا 70 درصد گونه‌های حیاتی منقرض خواهند شد.
3- این افزایش دما عمدتا به خاطر فعالیت انسانی است. خروج گازهای گلخانه‌ای در سطح جهان از سال 1970 تا 2004 هفتاد درصد افزایش یافته است. غلظت دی‌اکسیدکربن در جو بسیار بیشتر از حدود طبیعی آن در طول 650000 سال گذشته است.
4- تغییرات آب و هوایی بیش از همه کشورهای فقیر را متاثر خواهد ساخت، اما در همه جای جهان احساس خواهد شد. تا سال 2020 هفتاد و پنج تا 250 میلیون نفر در آفریقا دچار کمبود آب خواهند بود و ساکنان شهرهای بزرگ آسیا در معرض بیشترین خطر سیلاب‌های رودخانه‌ای و ساحلی قرار خواهند گرفت.
اروپایی‌ها باید انتظار نابودی گسترده گونه‌های حیاتی را داشته باشند و آمریکای شمالی شاهد امواج گرمای طولانی‌تر و داغ‌تر و رقابت بیشتر برای آب خواهد بود.
5- شرایط آب و هوایی حاد شایع‌تر خواهد شد. توفان‌های گرمسیری شدیدتر و فراوان‌تر خواهد شد. امواج گرما و باران‌های سنگین برخی از نواحی را دربرخواهد گرفت و خطر آتش‌سوزی‌های خودبخودی و گسترش بیماری‌های افزایش خواهد یافت.
در نقاط دیگر خشکسالی مزارع را نابود و کیفیت منابع آب را تباه خواهد کرد. بالا آمدن سطح آب دریاها میزان طغیان‌های ساحلی، شور شدن آب‌های شیرین و تهدید شهرهای ساحلی را خواهد افزود.
6- حتی اگر افزایش گازهای گلخانه‌ای متوقف شود، گرم شدن کره زمین و افزایش سطح دریاها افزایش خواهد یافت.
آلودگی بیشتر تغییرات "ناگهانی و بازگشت‌ناپذیری" مانند از دست رفتن کلاهک‌های یخی در قطبین، و افزایش چندین متری ناشی از آن در سطح دریاها را به دنبال خواهد داشت.
گستره‌ای از ابزارها برای تطبیق با تغییرات آب و هوایی و کاستن از اثرات بالقوه آن وجود دارند، یا به زودی در دسترس قرار خواهند گرفت. یکی از این ابزارها گرفتن بهایی برای خروج دی‌اکسیدکربن است.
7- پایدار کردن میزان خروجی دی‌اکسید کربن، رشد میانگین سالانه اقتصاد جهانی را تا سال 2050 تا کمتر از 0.12 درصد کند خواهد کرد. هر چه این عمل بیشتر به تاخیر افتد، هزینه بیشتری به بار خواهد آورد.
